Hij werkt nu drie jaar voor het bedrijf. In het begin was het allemaal leuk, maar nu – nu is het een struggle geworden. Hij heeft al een paar keer aangegeven dat hij heel graag naar een ander project wil omdat hij niets leert. En hij merkt dat na een jaar met veel beloftes die niet worden nagekomen de motivatie weg is. Zodanig zelfs dat hij naar andere banen aan het kijken is.

“Nu ook weer” vertelt hij, geëmotioneerd, “ik ben goed in wat ik doe. Ik weet dat klanten met me weglopen maar andere collega’s kunnen het echt net zo goed als ik. Nu zit ik al bijna twee jaar op een project dat ik niet leuk vind en ik zou nu echt iets anders krijgen vanaf volgende maand. Maar omdat de projectleider bij de klant weg is, heeft mijn bedrijf gezegd dat ik gewoon nog een half jaar langer blijf. Zonder met mij te overleggen! Ik ben flexibel hoor, en ik begrijp het probleem maar toch… Ik zou een jaar geleden al een ander project krijgen.” Hij haalt zijn handen door het haar, en zegt: “Ik trek dit niet nog een half jaar!”

Ik knik begrijpend en zeg “Wat balen voor je. Geen wonder dat je dit hoog zit! Even voor mij: hoe lang wil je nog op dit project zitten als het aan jou ligt?”. Hij haalt diep adem en zegt dan resoluut “Tot eind deze maand.” “Okay” zeg ik rustig, “wat is dan de eerste stap die je nu kan zetten om dat te bereiken?” Hij denkt even na en zegt dan “Het weer duidelijk zeggen tegen mijn teamlead. Maar het lijkt wel alsof ze me niet serieus nemen.” Weer een diepe zucht. “Hmm, zullen we eens kijken of we jouw boodschap duidelijker voor hun voetlicht kunnen brengen?” vraag ik met een glimlach en pretlichtjes in mijn ogen – want hier houd ik van.

We doen een rollenspel. Ik ben zijn team lead en hij speelt zichzelf. Hij komt, ook bij mij, niet weg met zijn verzoek om op een ander project gezet te worden. Ik wijs hem erop dat hij veel ruimte geeft aan de ander door dingen te zeggen als “ik vind het vervelend maar als het niet anders kan dan wil ik nog wel een paar weken ….”.

Ik zeg “Nu speel ik jou en ben jij de team lead.” De teamlead krijgt geen poot aan de grond bij mij – beleefd maar resoluut herinner ik ze aan de gedane beloftes en dat ik al 2 jaar heel flexibel ben geweest. “Ja maar het is zo fijn voor de klant als jij kan blijven” stribbelt de team lead (tevergeefs) tegen. “Dat begrijp ik helemaal” zeg ik blij terug, “maar helaas, dat is geen optie. Ik wil uiteraard wel meedenken hoe we het anders kunnen oplossen?”

Ik kijk hem met een grijns aan. Hij gooit zijn handen, ook grijnzend, in de lucht en zegt: “Okay, je krijgt een ander project!” En dan, peinzend “Wat een verschil! En ik ben niet boos of zo omdat je weigerde, ik vond het juist heel goed en professioneel.” “En dat kan jij ook, nu is het jouw beurt” zeg ik vrolijk terug.

We oefenen tot hij comfortabel is in het strak aangeven van zijn grenzen en ik geen poot meer aan de grond krijg bij hem.

Deze column is in wat kortere vorm ook gepubliceerd in de Baarnsche Courant van 18 september 2023.