Headline

We hebben al drie sessies met elkaar gehad waarin het bewaken van grenzen centraal stond. Ik open ons vierde gesprek door te zeggen: “Hoe is het gegaan de afgelopen tijd met je grenzen bewaken? Je ziet er heel blij uit. Klopt dat?”

Ze begint keihard te lachen. Haar spirit is weer terug: ze meldt blij dat het grenzen bewaken nu helemaal ‘geen issue’ meer is. Ze was bij me gekomen omdat een collega op het kinderdagverblijf haar het werkleven danig verzuurde. Op alles werd door de ander negatief gereageerd, ze deed niets goed en werd continu afgebekt. Ze liep er op leeg – en was ze bij mij om te kijken hoe ze weer kon bijtanken. We hebben daarom op een speelse manier nieuwe tools geleerd die helpen bij het ‘grenzen bewaken’. Met als resultaat dat ze nu ‘gewoon’ duidelijk(er) durft te zeggen wat ze wil, op een leuke manier. Zelfs bij de collega met wie ze zoveel problemen had lukt het nu goed, vertelt ze.

Laatst had ze voorgesteld om buiten te gaan schilderen, en toen had de “altijd nee” collega uiteraard het voorstel getorpedeerd: “Nee, dat kan niet. Dat gaan we volgende week doen, dat heb ik al ingepland!” Toen had ze vrolijk teruggezegd: “Ja leuk toch, dan schilderen ze twee keer buiten. Dat kan ze niet vaak genoeg zijn.” En daarna had haar collega alleen maar verbluft teruggekeken. “Het “en…. en….” wat we hebben besproken werkt dus goed voor je?” pols ik. “Ja, het is zo simpel maar echt fijn. Ik ga de discussie niet meer aan,” zegt ze blij terug.

“Dus eigenlijk is ons doel bereikt als ik jou zo hoor?” vraag ik uit. Ze begrijpt precies waar ik heen wil: als ons coaching doel bereikt is dan houden onze sessies op. Haar lichaamstaal zegt me dat ze dat (nog) niet wil.

Ze zegt dan ook “Eh, ja, maar ik voel me nog wel heel erg schuldig. Want die collega wordt nu overgeplaatst – meer bleken problemen te hebben met haar. Sommige kinderen gingen zelfs weg van de opvang vanwege haar. Dat wist ik niet. Daar lig ik nu echt wakker van.”

Ik haak aan en zeg “Ik leer je graag nog iets nieuws. De nare gedachte is er, dat is nu eenmaal zo. Je kunt de lading van de gedachte “ik voel me schuldig” wel veranderen door in een grappig accentje de zin op te nemen en dan te vervormen met een stemvervormer app. Zullen we eens kijken of dat werkt voor je?”

Ik doe een voor mij gevoelige zin voor, met een Limbo accent. En dan gaat zij aan de gang in een Belgisch accent. Ineens kan ze alleen nog maar lachen om dat nare zinnetje. Amai, wie had dat gedacht?

Als ik voorstel om over een maand elkaar nog even kort telefonisch te spreken om te kijken hoe het gaat, neemt ze helemaal happy afscheid.

Deze column is ook dinsdag 10 september 2024 gepubliceerd in de Baarnsche Courant.