Haar hele leven loopt ze er al tegenaan: alles moet perfect zijn. Maar met een klein kindje in huis en een kat merkt ze dat dingen niet meer gaan hoe zij het in gedachten heeft. En dat komt hard aan. Ze is alleen nog maar aan het zorgen of opruimen. Als ze dan een keer op de bank wil gaan zitten met een goed boek en een kopje thee begint “de baby te blèren, echt altijd. Ik probeer het niet eens meer.” Ze zucht diep en kijkt verdrietig naar beneden.

Ze zucht dan nog dieper en zegt: “Ik voel me leeg en heb nergens meer zin in. Zo hoeft het voor mij niet meer. Ze slurpt 24 uur mijn volledige aandacht op. Ik kom nergens meer aan toe. En als mijn partner thuiskomt hebben we vaak ruzie. Hij baalt ervan dat ik nu ook altijd moe en kortaf ben.”

Ze zwijgt en zegt dan, verrast: “En op de crèche zijn ze laaiend enthousiast over haar. Dan krijg ik te horen 'ze huilt nooit en slaapt zo lekker ’s middags'. Ik snap er niets van.” Ze kijkt me vanonder haar wimpers aan en zegt dan zachtjes: “Ik denk dat ik gewoon een waardeloze moeder ben.”

Ik kijk haar vrolijk aan en zeg: “Oh, dat herken ik wel. Dat dacht ik ook regelmatig.” En dan, met een grijns: “Nog steeds af en toe trouwens.” Ze kijkt me verrast aan, grijnst verlegen terug en zegt: “Denk jij dat ook?” “Ja”, zeg ik nonchalant, “dat doet iedereen wel denk ik. We denken namelijk heel veel dingen die niet waar zijn.” Ik som op: “Ik ben lelijk, ik doe niets goed, dat kan ik toch nooit, ik ben stom….” Ze knikt, kijkt me aarzelend aan en vraagt dan: “Maar daar word ik enorm onzeker van. Jij niet?”

Ik schud mijn hoofd. Ik leg uit dat veel gedachten spontaan ontstaan in ons hoofd maar dat ik veel van mijn gedachten niet al te serieus neem. Mijn verstand vergelijk ik graag met de roddelpers. Net zoals de roddelpers erop los roddelt zonder dat de meeste berichten ook waar zijn, produceert mijn verstand ook veel roddelberichten en spam. 

We gaan aan de gang met haar (onzin) gedachte van “waardeloze moeder”, die haar erg in de weg zit. Ze doet namelijk ook heel veel dingen erg goed. We ontdekken al snel dat ze eigenlijk een onzekere moeder is. Wat heel normaal is bij je eerste kind.

Als ik vraag naar haar dag- en avondroutine, blijkt dat ze die niet heeft. Op de crèche is er wel een strak schema, en dat bevalt de baby goed zo te horen. We bespreken daarom een thuisschema en stellen meteen een proefschema op. Inclusief samen spelen, bad- en bedtijd en voorlezen voor het slapen gaan.

Na een week krijg ik een appje: “Ik word een steeds zekere moeder :).  En nadat mijn partner heeft voorgelezen, valt ze steeds sneller in slaap. En hebben wij weer een gezellige avond.”

Nieuwe rollen en fases in je leven zijn in het begin niet altijd gemakkelijk. Heb dan vooral compassie met jezelf en voor elkaar.

Deze blog is ook gepubliceerd in de Baarnsche Courant van 23 januari 2023.