Ze is bij me omdat ze veel problemen heeft met haar schoonmoeder, ook wel bekend als ‘Omapa’. Sinds haar schoonvader (je raadt het vast al: ‘Opapa’) overleden is belt Omapa elke dag op, of komt ze langs. Ze wonen allemaal in hetzelfde dorp.

Ze zucht. En Omapa is echt een aardige vrouw, ze is niet naar tegen haar, maar toch wekt ze zoveel irritatie op. Ze kan het eindeloos hebben over de dure prijzen, het brood wat ineens anders smaakt en of ze nou wel of niet een nieuwe radio moest kopen. “Als je dat graag wil en je hebt het geld, koop die radio dan! Boeien! Als dat je grootste probleem is, dan heb je niets te klagen!” had ze laatst heel geïrriteerd teruggezegd. Zijzelf had immers wel meer zorgen aan haar hoofd, met een baan en vier kinderen. Haar schoonzus had haar later even gebeld en gezegd dat Omapa hier toch wel van geschrokken was geweest. Was dat nou nodig geweest, het arme mens had het al zo zwaar? Ze kijkt me gefrustreerd aan.

“Ik schaam wel een beetje nu. Het flapte er zo uit. Ben ik nou een slecht mens?” vraagt ze dan. Ik haal mijn schouders op en zeg neutraal “We flappen er allemaal wel eens wat uit wat we niet zo bedoelen. Daar zijn we mens voor. Maar je hebt toch het beste met haar voor?” Ja, knikt ze. ‘Maar ze blijft erin hangen, dat stoort me zo. Ze vraagt om alles om advies en ik wil haar niet sturen. Ik ben ‘maar’ de schoondochter,” zegt ze.

“Wanneer irriteert ze je niet?” vraag ik praktisch. Ze schiet in de lach. “Als ik haar dicteer wat ze moet doen en ze dat dan ook braaf doet,” zegt ze. “Maar dat kan ik toch niet de hele tijd doen?!” Ik grijns terug en zeg: “Als het werkt voor alle twee, prima dan toch? Misschien mist ze even de sturing die Opapa gaf. Dan help je haar tijdelijk?” Ze kijkt me al wat vrolijker aan. “Ik ga het meer doen, scheelt sowieso een hoop gedoe.”

“Met al die drukte thuis en op het werk, is het wel van belang dat je goed voor jezelf zorgt. Wat doe je nu waar je echt blij van wordt?” vraag ik dan. Ze kijkt me verrast aan: “Uhh, eigenlijk niets. Geen tijd voor,” zegt ze dan.

We sparren over wat ze leuk vond als kind. Dat was paardrijden ‘maar dat is heel duur en niet in de buurt’. Toch spreken we af dat ze eens gaat kijken of ze dat weer kan gaan oppakken.

10 dagen later krijg ik een appje met foto van haar stralend op een paard: “Er is een paard waar ik gratis op mag rijden op 10 minuten van mijn huis. Wat heb ik dit gemist!! Ik heb gehuild van puur geluk.”

Als je veel zorgt, zorg dan óók vooral goed voor jezelf. Je verdient het!

Deze blog is ook op 3 april 2023 verschenen in de Baarnsche Courant.