Het is haar allemaal kennelijk te veel geworden dus nu schiet ze van alles in de stress, terwijl ze vroeger zo relaxed was, vertelt ze. Ze huilt ook om niets. En iedereen vindt dat ze maar ‘bitchy’ is en thuis lopen ze op eieren om haar heen.

Gisteren op het werk explodeerde ze weer om iets onbenulligs en opperde haar manager dat ze misschien beter even thuis kan blijven. En daar heeft ze dus helemáál geen zin in zegt ze opstandig. Met twee jongens van 9 en 13 jaar vindt ze drie dagen werken juist een welkome afleiding. En nu zit ze dus maar bij mij.

Het lijkt wel of niets meer goed gaat en ze herkent zichzelf niet meer. Ik zeg: “Dit moet heel echt rot en unheimisch voor je voelen, dat je je zo anders voelt en reageert op dingen. Ik stel zo misschien wat vreemde vragen, maar ik probeer alleen maar duidelijk te krijgen wat er precies speelt en hoe ik dan zo nuttig mogelijk voor je kan zijn. Is dat okay?” Ze knikt, dat is prima.

“Wanneer gaat het wél goed met je voor je gevoel?” vraag ik. Ze denkt diep na en zegt dan “als ik sport, dan voel ik me altijd goed.” “Okay, fijn om te horen. Hoe vaak sport je” vraag ik door. “Ik doe 1x per week fitness en doe aan wielrennen, op zaterdagochtend.”

“En sinds wanneer merk je dat je je anders, veel emotioneler, voelt”, is mijn volgende vraag. Ze zegt, peinzend: “Sinds een paar weken eigenlijk. Ik slaap tegenwoordig ook slecht, en word dan brak wakker. Dat helpt ook niet. Helemaal niet als ik ineens weer zo enorm ongesteld word. Vroeger had ik daar amper last van, maar nu…. Hoofdpijn en buikkrampen komen er elke maand gratis bij lijkt wel. En ik heb ook ineens hele vreemde eetbuien en trek in dingen die ik anders nooit at.” Ze zucht, en zegt dan sip naar haar taille wijzend, “ik word steeds dikker.

“Is je ongesteldheid regelmatig of merk je dat dat ook anders is geworden?” vraag ik nonchalant. Ze fluistert, lichtelijk verbijsterd: “De laatste keer was echt weken terug… Denk je soms dat ik zwanger ben?!” Ik vraag neutraal terug: “Zou dat kunnen?” Ze zegt met stelligheid, maar met haar handen beschermend op haar buik: “Dat denk ik niet, ik ben aan de pil.” “Soms, als je bijvoorbeeld hebt overgegeven kan de pil niet meer zo betrouwbaar zijn,” leg ik uit, “maar je zou ook in de overgang kunnen zitten. Je bent er dan relatief wat vroeg bij met 42, maar dat komt vaker voor.” Ze besluit beide opties morgen bij de huisarts te laten onderzoeken.

Ondertussen gaan we alvast aan de gang met te kijken hoe ze haar korte lontje snel weer wat langer kan maken.

Deze column is ook gepubliceerd in de Baarnsche Courant van 15 augustus 2022.