Ze is eind veertig en heeft twee jaar geleden een ernstig herseninfarct gehad. Ze is goed hersteld maar bepaalde dingen gaan trager en kosten veel moeite.

Ze vindt het loslaten van het feit dat ze niet meer de oude is en de vele dagelijkse herinneringen hieraan moeilijk. En daar loopt ze dus hard tegen aan, elke dag. Ik vraag haar of het infarct haar ook ‘goede’ dingen heeft gebracht. Ze knikt gelijk enthousiast ‘ja’.

Ze vertelt dat de band met haar man en kinderen heel hecht is geworden. Haar man is enorm begripvol en haar grote steun. Ze geniet nu ook veel meer van de kleine dingen, zoals samen koffiedrinken of film kijken. Maar de bedden verschonen is nu iets waar ze elke keer als een (was)berg tegenop ziet. Ze moet dan daarbij hulp vragen en het strijken en opmaken kost haar veel energie. Ze ligt dan de hele middag bij te komen op de bank.

“Hoe vaak was jij de bedden,” pols ik. “Natuurlijk twee keer per week, zoals iedereen toch” zegt ze, stomverbaasd. Ik begin te lachen en zeg “Dat is voor jou misschien heel normaal maar ik ken er genoeg die het maar een keer in de week of om de week doen.” Dat is voor haar een echte eyeopener.

We komen erachter dat het 2x per week de bedden verschonen een regel van haar moeder is. En dat het een oude(r) regel is die eigenlijk niet meer bij haar past.

Ik vraag haar of ze het aandurft om als huiswerk de bedden nu eens 1 keer per week te doen. En niet te strijken. Oeps, dat is heftig vindt ze. “Dat vind ik vies, en lijkt me niet lekker liggen,” zegt ze, met opgetrokken neus.

“We zijn erg slecht in het inschatten hoe we iets gaan vinden blijkt uit onderzoek” leg ik uit. “Dus misschien wil je het gewoon eens uitproberen? De huidige manier trek je immers niet meer?” Ze zegt aarzelend ja, het is wel erg uit haar comfortzone.

De volgende keer vraag ik hoe het “thuiswerk” is gegaan. Ze grijnst en zegt: “Ik doe de bedden nu 1 keer in de week en heb het ook niet gestreken. Het voelde amper anders en het scheelt me zoveel werk. Ik strijk de handdoeken en zo ook niet meer trouwens.” We moeten alle twee hard lachen. Ze is duidelijk blij met de nieuwe aanpak.

Ik krijg een week later een foto via de Whatsapp. Links op de foto staat een kast met keurig gestreken beddengoed en rechts de rommelige, ongestreken versie. “Vóór en ná de coaching” staat eronder. Had haar man haar als geintje geappt meldt ze, met ‘slappe lach’ smiley.

Ik stuur dezelfde smiley en opgestoken duimpje terug.