• Home
  • Blog
  • Wat doe je als je kind ineens geen contact meer met je wil? En je hebt alles uit de kast getrokken?

Wat doe je als je kind ineens geen contact meer met je wil? En je hebt alles uit de kast getrokken?

Geschreven op | Blog

“Om mensen laagdrempelig te bereiken met handige tips en tools uit mijn coaching- en psychologiepraktijk, schrijf ik een twee-wekelijkse column in de Baarnsche Courant. Daarin schrijf ik over (dagelijkse) dingen die je behoorlijk dwars kunnen zitten en die voor veel mensen heel herkenbaar zijn. Heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Dan hoor ik dat graag!”

Levenslooppsychologe en Coach Judith Niekel-Sjoerds

Wat doe je als je kind ineens geen contact meer met je wil? En je hebt alles uit de kast getrokken?

Ze zit er helemaal doorheen. Ze begint te huilen als ik de deur opendoe en nog steeds huilend zit ze tegenover me. Een zakdoek wordt in dank afgenomen en ze neemt een slokje water. Ik laat haar rustig bijkomen, en zeg niets.

“Sorry hoor”, zegt ze dan verontschuldigend, terwijl de tranen blijven stromen. “Niks geen sorry nodig hoor, huil even lekker en laat alles er uitkomen. Daar ben je hier voor, dat is helemaal prima” zeg ik geruststellend.”

We zijn weer even stil. Langzaam komt ze tot rust, helemaal als ik vraag om gewoon een paar keer even rustig in en uit te ademen. Als ze dat fijn vindt, lekker met haar ogen dicht. Dat werkt goed bij haar.

Nu ze rustiger is, begint ze te vertellen. Ze hebben een fijn gezin met drie kids. De jongste zoon woont nog thuis en gaat volgend jaar studeren. De oudste dochter is net getrouwd en heeft een leuke baan. Die gaan alle twee lekker. Maar de middelste zoon van 29, daar maakt ze zich erge zorgen om. Hij heeft het hard voor zijn kiezen gekregen met Corona en hij had steeds meer moeite met de studie. Hij was nooit een studiebol en maakte zich altijd sneller druk om dingen. Hij was geswitcht van studie en wilde sinds een jaar niet meer dat zij maandelijks een studietoelage gaven. Hij had een baantje gezocht en betaalde zo alles zelf. Maar ja, hoe kon hij zo dan alles bekostigen?

Sinds een paar maanden wilde hij helemaal geen contact meer – hij had alle banden verbroken. Zelfs met de Kerst had hij niets van zich laten horen. Ze was bang dat hij heel erg depressief was. Elke dag vroeg ze zich af of het wel goed met hem ging en of hij nog leefde. Die paniekgedachte spookte dagelijks door haar hoofd. Ze had ook via via gehoord dat hij was gestopt met zijn studie in Rotterdam – en hij hoefde nog maar 2 vakken en de afstudeeropdracht te doen! Bij zijn bachelor ging hij op dat moment ook enorm in de stress. Toen hadden ze meteen studiehulp geregeld om hem te helpen bij de laatste loodjes. Nu konden ze niets doen, hij vergooide zijn toekomst!

Ze hadden al van alles geprobeerd om contact te krijgen, maar niets werkt. Wel heeft hij weer af en toe online contact met zijn jongere broer. Hij werkt en sport weer. heeft haar jongste haar verteld. Dat stelt haar wat gerust. Heb ik nog suggesties wat ze nog kunnen proberen? Ze kijkt me wanhopig aan.

Als je alles al uit de kast getrokken hebt om contact te maken, en niets werkt dan kunnen we alleen onze eigen houding veranderen. Ik zeg dat ik haar zorg en verdriet helemaal begrijp en terecht is. Het stelt mij ook gerust dat haar zoon weer wat contact heeft met het gezin, en sport en werkt. Ik zeg dat ik het heel normaal vind dat hij echt sinds een jaar zijn eigen (financiële) studentenboontjes wil doppen. En dat dat een compliment voor hen is: ze hebben hem tot een zelfstandige man opgevoed. Ze kijkt me verrast aan, een glimlach breekt door. “Ja, dat is ook zo. Zo had ik het nog niet bekeken” zegt ze dan, met iets meer vertrouwen.

We hebben het over verschillende rollen die we aannemen in ons leven. “Het is nu misschien wel tijd om de (te?) actieve moederrol te verruilen voor de, meer achteroverleunende, coachende rol: als de volwassen zoon van bijna 30 je nodig heeft voor advies of wat dan ook, dan ben jij er om je mening of advies te geven. Het is dan aan hem om te bepalen wat hij ermee doet. Hoe voelt dat voor jou, is er verschil?” pols ik. Ze denkt hierover na, heel kort. Ze kijkt me, ineens stralend aan: “Dat voelt veel fijner. Ik hoef me dan niet zoveel zorgen te maken!”

In plaats van een wanhopige moeder loopt een hoopvolle coach de deur uit.

Deze column is ook op 20 maart 2023 verschenen in de Baarnsche Courant. 

Judith Niekel-Sjoerds

Levenslooppsychologe en Coach

Blog Archief:

  • Dealmakers en -brekers

    30 september 2022
    Hij is begin vijftig en buiten de boot gevallen bij een reorganisatie. Hij wil weer aan de bak, en snel, want zijn tieners vinden het niet prettig ...
  • P(f)ew: relationship troubles and mobile phone

    28 september 2022
    Is there a link? Yes, according to PEW research done in October 2019 50% of the significant others are bothered by their partner’s use of the thir...
  • Learn how to be alert to fake news in free game by Cambridge psychologists

    28 september 2022
    Free 10 minute psychological game as “vaccin” against Fake News and psychological misinformation. You go trolling people, create memes and bots (d...
  • De vreemde eend

    25 oktober 2022
    Ze had me een appje gestuurd. Mocht ze eens komen praten over iets wat haar dwarszat? Op een warme middag fietst ze aan. Ze is net 18, maar oogt j...
  • Stille moed

    30 september 2022
    Hij is net 18 geworden en het afgelopen jaar de nodige klappen gehad: zijn beste vriend is plotsklaps overleden, hij is zelf ziek geweest én hij we...
Wil jij ook lichter leven en werken?

Spreekt wat je tot nu toe hebt gelezen je aan? Bel of mail me dan vooral voor een (uiteraard) gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.

concept & webdesign smackitcreations.com