Ze zit er helemaal doorheen. Ze begint te huilen als ik de deur opendoe en nog steeds huilend zit ze tegenover me. Een zakdoek wordt in dank afgenomen en ze neemt een slokje water. Ik laat haar rustig bijkomen, en zeg niets.

“Sorry hoor”, zegt ze dan verontschuldigend, terwijl de tranen blijven stromen. “Niks geen sorry nodig hoor, huil even lekker en laat alles er uitkomen. Daar ben je hier voor, dat is helemaal prima” zeg ik geruststellend.”

We zijn weer even stil. Langzaam komt ze tot rust, helemaal als ik vraag om gewoon een paar keer even rustig in en uit te ademen. Als ze dat fijn vindt, lekker met haar ogen dicht. Dat werkt goed bij haar.

Nu ze rustiger is, begint ze te vertellen. Ze hebben een fijn gezin met drie kids. De jongste zoon woont nog thuis en gaat volgend jaar studeren. De oudste dochter is net getrouwd en heeft een leuke baan. Die gaan alle twee lekker. Maar de middelste zoon van 29, daar maakt ze zich erge zorgen om. Hij heeft het hard voor zijn kiezen gekregen met Corona en hij had steeds meer moeite met de studie. Hij was nooit een studiebol en maakte zich altijd sneller druk om dingen. Hij was geswitcht van studie en wilde sinds een jaar niet meer dat zij maandelijks een studietoelage gaven. Hij had een baantje gezocht en betaalde zo alles zelf. Maar ja, hoe kon hij zo dan alles bekostigen?

Sinds een paar maanden wilde hij helemaal geen contact meer – hij had alle banden verbroken. Zelfs met de Kerst had hij niets van zich laten horen. Ze was bang dat hij heel erg depressief was. Elke dag vroeg ze zich af of het wel goed met hem ging en of hij nog leefde. Die paniekgedachte spookte dagelijks door haar hoofd. Ze had ook via via gehoord dat hij was gestopt met zijn studie in Rotterdam – en hij hoefde nog maar 2 vakken en de afstudeeropdracht te doen! Bij zijn bachelor ging hij op dat moment ook enorm in de stress. Toen hadden ze meteen studiehulp geregeld om hem te helpen bij de laatste loodjes. Nu konden ze niets doen, hij vergooide zijn toekomst!

Ze hadden al van alles geprobeerd om contact te krijgen, maar niets werkt. Wel heeft hij weer af en toe online contact met zijn jongere broer. Hij werkt en sport weer. heeft haar jongste haar verteld. Dat stelt haar wat gerust. Heb ik nog suggesties wat ze nog kunnen proberen? Ze kijkt me wanhopig aan.

Als je alles al uit de kast getrokken hebt om contact te maken, en niets werkt dan kunnen we alleen onze eigen houding veranderen. Ik zeg dat ik haar zorg en verdriet helemaal begrijp en terecht is. Het stelt mij ook gerust dat haar zoon weer wat contact heeft met het gezin, en sport en werkt. Ik zeg dat ik het heel normaal vind dat hij echt sinds een jaar zijn eigen (financiële) studentenboontjes wil doppen. En dat dat een compliment voor hen is: ze hebben hem tot een zelfstandige man opgevoed. Ze kijkt me verrast aan, een glimlach breekt door. “Ja, dat is ook zo. Zo had ik het nog niet bekeken” zegt ze dan, met iets meer vertrouwen.

We hebben het over verschillende rollen die we aannemen in ons leven. “Het is nu misschien wel tijd om de (te?) actieve moederrol te verruilen voor de, meer achteroverleunende, coachende rol: als de volwassen zoon van bijna 30 je nodig heeft voor advies of wat dan ook, dan ben jij er om je mening of advies te geven. Het is dan aan hem om te bepalen wat hij ermee doet. Hoe voelt dat voor jou, is er verschil?” pols ik. Ze denkt hierover na, heel kort. Ze kijkt me, ineens stralend aan: “Dat voelt veel fijner. Ik hoef me dan niet zoveel zorgen te maken!”

In plaats van een wanhopige moeder loopt een hoopvolle coach de deur uit.

Deze column is ook op 20 maart 2023 verschenen in de Baarnsche Courant.