Ze zit er helemaal doorheen want alles, maar dan ook echt alles, zit tegen.

Ik vraag belangstellend wat er allemaal tegen zit. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd en ze steekt met ongekend enthousiasme van wal: ze heeft een griepje gehad, geen COVID maar het voelde wel alsof het zo was, vreselijke last had ze gehad en haar man ook. Vaatdoeken voelden ze zich alle twee, en ze sleepten zich door de dag heen. Ik knik meelevend, want ook “gewone” griepen zijn al rot genoeg. Nu was ook zowel de vaatwasser als de tv kapotgegaan, en dat had ze een hoop geld gekost.

En eigenlijk moest hun huis ook geschilderd worden van binnen, maar dat geld was nu op aan de twee apparaten. Bovendien had ze enorme ruzie gehad met haar zus, want die vond dat zij vaker naar hun moeder moest gaan. Die arme ziel van in de 90 had immers geen enkele afleiding nu zo met Corona en dat liet ze haar dochters weten ook. Hun moeder mopperde de hele dag door dat ze zich verveelde en eenzaam was. Zij woonde op slechts 10 minuten rijden terwijl haar zus anderhalf uur bij moeder vandaan woonde. Van haar werd nu verwacht dat ze elke dag langskwam in plaats van zoals het gebruikelijke een keer in de week terwijl haar zus nog steeds ‘maar’ tweewekelijks bleef komen. Want haar zus was nog druk aan het werk en met haar paard, dus zij moest elke dag opdraven als het aan haar zus en moeder lag. Maar ja, zij was ziek geweest en dan ga je toch niet?

Ze moest ook haar man verzorgen die net na haar ziek was geworden. En bovendien, elke dag langsgaan… dat was wel erg vaak want haar moeder was ook niet de gezelligste en gemakkelijkste. Haar zus had totaal geen begrip getoond en vond dat ze, nu ze weer beter was, gewoon elke dag langs moest gaan. Haar moeder en zus vergaten voor het gemak maar dat zij ook twee dagen per week op twee kleinkinderen van anderhalf en drie paste, en dat hakte er echt in. Elke dag dan ook nog bij haar energie slurpende moeder aangaan was dan wat veel gevraagd, vond ik niet?

Ik knik weer meelevend en zeg dat ik best wat dingen herken. “En wat verwacht je van mij?” pols ik voorzichtig. Ze kijkt me ineens stralend aan en zegt “Nou, mijn glas is eigenlijk zowat leeg, het is niet eens meer halfvol, dus ik dacht, jij gooit het glas wel weer even vol voor me.”

Ze zwijgt terwijl ze me afwachtend en vol spanning aankijkt. Hoe zou ze dat gaan doen, zie je haar denken.

Ik denk even na en zeg dan: “Nou, als ik je dit espressoglaasje geef als nieuw glas, dan is je glas waarschijnlijk weer helemaal vol – en overstroomt het zelfs?” Ze kijkt verbouwereerd naar het hele kleine glaasje in mijn hand en knikt dan aarzelend ja.

“Maar je glas is dan wel weer vol, maar het verandert niets aan het feit dat je je nog steeds overspoelt voelt door alles wat er nu op je pad is.”

Ze knikt heftig weer ‘ja’ – dit nieuwe, weliswaar volle, glas verandert er niets aan – ook al is dat waar ze om vroeg.

“Ik leer je liever waar de kraan is, zodat je altijd zelf elk glas bij kan vullen wanneer en tot hoever je dat zelf wilt. Vind je het leuk om samen te gaan ontdekken waar en hoe je jezelf kunt bijtanken?” zeg ik dan. Ze knippert even met haar ogen, bijt op haar lip en zegt dan zachtjes: “Dat wil ik heel graag. Duurt dat lang?” “Nee hoor, ik kan je nu gelijk al wat oefeningen leren” zeg ik geruststellend terug.

Opgewekt gaan we aan de gang. Wat later staat ze weer frisser en fruitiger buiten.

We hebben gewerkt aan het meer afstand nemen van de ruzie met haar zus en hoe ze haar eigen grenzen kan bewaken. Ze gaat de komende twee weken ook een dankbaarheidsdagboekje bijhouden waarin ze elke dag voor het slapen gaan drie dingen opschrijft waar ze die dag dankbaar voor was. Dat leek haar echt moeilijk, want zoveel lichtpuntjes zag ze niet. Dus we hebben samen de eerste keer gedaan, om haar even op weg te helpen.

Vandaag is ze dankbaar dat ze zich weer wat fitter voelt, dat ze vanavond weer met manlief tv kan kijken en ze zuurkool met worst, haar lievelingskostje, gaat eten. Dankbaarheid zit ook in kleine dingetjes – en ook die mogen (juist) opgeschreven en gezien worden.

Deze column is ook op vrijdag 12 maart in de Baarnsche Courant Sectie Welzijn gepubliceerd.