Hij wil even met me sparren over het volgende.

Op zijn 18de heeft hij met een aantal mannen een opleiding gedaan, en langzamerhand is iedereen (bijna) met pensioen. Zoals dat gaat, zijn de mannen elkaar wat uit het oog verloren. Maar de laatste tijd kwamen er regelmatig mailtjes voorbij met “gouwe ouwe” foto’s etc.

Hij besloot daarom een borreltje te organiseren en binnen een uur rolden de eerste enthousiaste reacties binnen. De dag erna kreeg hij een email met een bommetje erin: de schrijver had het natuurlijk veel eerder moeten melden maar hij is al een poosje ernstig ziek. Hij heeft ineens een auto-immuunziekte. Hij zit zwaar aan de medicatie en voelt zich vaak beroerd. Zijn toekomst is erg onzeker, en heel anders dan wat hij had verwacht. Daar heeft hij het erg moeilijk mee. Hij kan dus niet naar de borrel komen, maar wenst iedereen veel plezier. De mail eindigt met dat hij liever geen persoonlijke reacties krijgt – hij laat wel weer wat van zich horen.

“Dit was mijn beste vriend toen en nu kan ik er niet voor hem zijn” zegt hij verdrietig. We zijn er allebei even stil van – wat een rot nieuws.

Dan zegt hij: “Iemand anders uit de groep blijkt agressieve kanker te hebben en moet worden geopereerd. Die vindt berichtjes van ons juist leuk. Ik vind het zo moeilijk om niets van me te laten horen bij de ander.” Ik leg uit dat iedereen anders met ziekte omgaat. Voor die ene vriend is het (nog) te rauw en te pijnlijk en schermt zich daarom af. “Je kan niets anders doen dan dat ook te respecteren. Als we eens gaan kijken naar wat je nu wél zou kunnen doen dat je een goed gevoel zou geven, wat zou dat zijn?” vraag ik.

Hij denkt even na en zegt dan: “Een fotoboek maken van die tijd samen, met leuke tekstjes erbij. En dat dan laten zien op de borrel.” En dan zachtjes, “En wie weet vindt hij dat leuk om te krijgen als hij weer contact zoekt.” Ik zeg “Dat lijkt me een prachtig idee.”

Wat als je toekomst en mooie pensioenjaren ineens mogelijk in duigen liggen? Het kan ons allemaal overkomen. Dan wordt het heel snel schakelen – en juist daar loopt de oude vriend nu vast. Ik hoop dat hij daar hulp voor krijgt van zijn thuisfront. Want lichter leven met een ziekte, daar zijn óók tools voor.

Het wordt nooit “leuk”, maar je hoeft zelf niet je ergste vijand te zijn. Dat is je ziekte immers vaak al.