Ze komt voor het eerst bij me. De eerste sessie zegt ze “hallo” en begint gelijk te huilen. Als ze wat rustiger is krijg ik het verhaal te horen: ze heeft een burn-out gehad en ze is een dikke negen maanden uit de running geweest. Nu is ze sinds twee weken weer aan het werk gegaan. Heel voorzichtig, 3 uurtjes elke dag in overleg met de Arboarts. Maar ze voelt steeds meer tegenzin om naar het werk te gaan, en het gaat steeds moeizamer. Als ze thuiskomt moet ze eerst een paar uur naar bed om bij te komen. En ’s avonds is het alleen hangen op de bank – ze sport niet meer sinds ze werkt, spreekt niet meer af met familie of vrienden - alles is te veel. Haar wereld is weer heel klein geworden, net zoals aan het begin van de burn-out.

“Dat is toch absurd, ik ben weer terug bij af?! Ik ben 29 jaar oud en ik kan helemaal niets. Het komt nooit meer goed met me. En vanaf volgende week moet ik vijf uur per dag gaan werken hebben we afgesproken. Ik heb er nu al nachtmerries van. Hoe ga ik dat in vredesnaam trekken?” zegt ze, me intens verdrietig aankijkend.

We sparren eerst over hoe ze genoeg ruimte kan krijgen om goed te herstellen van de burn-out en prettig te kunnen re-integreren. Het herstel loopt soms anders dan gedacht en dan is het niet meer dan professioneel en slim om dat op tijd te melden. Ik vraag daarom eerst wat voor haar een ideale situatie zou zijn om weer te beginnen. Daar denkt ze even rustig over na en zegt dan: ”2-3 uur per dag maar dan drie dagen in de week, met een ‘vrije’ dag ertussen om weer bij te tanken”. Morgen ziet ze de huisarts en over drie dagen de Arboarts en dan gaat ze dit bespreken. Dat geeft haar gelijk meer lucht en rust.

De tweede sessie gaat het al wat beter. “Maar ik blijf me zo rot en ellendig voelen als ik eraan denk dat ik nog steeds bijna niets kan” zegt ze verdrietig. “Zo rot voor je, en heel herkenbaar en begrijpelijk” zeg ik. “Weet je nog, ons zure matten experiment?” Ik herinner haar aan wat we in de eerste sessie besproken hebben: ons verstand fopt ons graag als het op gevoelens en emoties aankomt. Om haar te laten ervaren hoe snel dit gebeurt zonder dat we het door hebben, liet ik haar een zak zure matten (hele zure snoepjes) zien. Ze trok gelijk haar neus op, haar kaken trokken samen en haar mond maakte extra speeksel aan: “Jakkes, die vind ik zoooo zuur en vies” had ze geroepen. “Ah” zei ik toen “gefopt, want je proeft het nu al in je mond terwijl er niets in je mond zit!”

Ze herinnert het zich goed en zegt dan, langzaam: “Ik heb de hele tijd neppe zure matten in mijn mond door die nare gedachten en eigenlijk hoeft dat niet. Ik mag de tijd nemen om goed te herstellen. Ik maak het mezelf onnodig moeilijk.” Ze laat een diepe, opgeluchte zucht.

Deze column is ook in iets kortere vorm verschenen in de Baarnsche Courant van maandag 13 november 2023.