Ze heeft al 12 jaar een fijne relatie met haar vriend. Sinds een jaar wonen ze samen en hebben ze alles op orde: huisje, boompje, twee auto’s in plaats van een beestje. Ze heeft het naar haar zin in haar baan, op wat kleine irritaties na. “Lekker burgerlijk dus” besluit ze, half smalend. “Dat klinkt heel mooi en toch hoor ik een hele grote ‘maar’? Klopt dat, je bent immers niet voor niets hier?” pols ik dan. Ze wiebelt en draait op haar stoel.

Ze kijkt me dan aan en zegt, aarzelend: “Ik durf het eigenlijk niet goed te zeggen maar ik vind iemand anders erg leuk en dat blijft maar in mijn hoofd spelen.” Zo, het hoge woord is eruit en ze kijkt me angstig aan. Er volgt niet een, kennelijk verwachte, negatieve reactie, en ik zie haar meer ontspannen.

Ik kijk meelevend naar haar en vraag “Oe, dat lijkt me heel lastig en vervelend voor je?” Ze knikt heftig ‘ja’ en zegt: “Ja, die ander is een vriend van een vriend die ik af en toe daar zie op een feestje. En ik wil echt niets met hem beginnen hoor, ik moet er zelfs niet aan denken. Maar ik vind hem gewoon leuk en ik krijg die gedachte niet uit mijn hoofd. Die blijft maar terugkeren, zonder dat ik er iets aan kan doen.”

We sparren over wat de redenen zijn dat ze hem zo leuk vindt. We komen erachter dat hij heel veel eigenschappen heeft die zij zelf ook heeft en leuk vindt van zichzelf. En ‘bekend maakt bemind’, zonder dat je per se met iemand ook daadwerkelijk een romantische relatie wilt. Ze denkt hierover na en zegt dan, “Ik zie hem inderdaad als een bijna 100% manlijke versie van mezelf. Maar dat zoek ik écht niet in een relatie, ik wil juist iemand die me aanvult.” Dit inzicht helpt haar de nare, terugkomende gedachte niet meer zo serieus te nemen.

Haar vriend is superlief maar ze verschillen als dag en nacht: zij is heel ambitieus en wil nog van alles. Hij is helemaal happy hoe het is. En daar wordt ze, als ze eerlijk is, gek van en ze twijfelt al lang om het daarom uit te maken. Die gedachte blijft ook maar in haar gedachten rondspoken. Ze krijgt het niet duidelijk voor zichzelf, al jaren niet en ze ging steeds maar met de stroom mee daarom. En nu is ze bijna 30 en kriebelt het steeds meer. Wat moet ze hier nu mee?

Ik zeg “Ik provoceer soms om mensen te helpen het voor zichzelf duidelijker te krijgen. Mag ik dat eens bij jou proberen?” “Graag” zegt ze.

“Er is een verschil tussen ‘tolereren’ en ‘accepteren’. Om dat verschil zelf eens duidelijk te voelen: wil jij door je ouders getolereerd of geaccepteerd worden?” vraag ik dan. Ze zegt meteen: “Geaccepteerd natuurlijk.” Ze valt dan stil, en zegt, zachtjes tegen zichzelf: “Ik tolereer hem, al jaren.”

Ik vraag dan, even zachtjes: “Heb je een kinderwens?” Ze knikt meteen ‘ja’. Ik vraag, nog iets zachter, “Is dit ook de man met wie je kinderen wil krijgen?” Ze schudt gelijk heel hard ‘nee’ met haar hoofd, terwijl de tranen over haar wangen beginnen te rollen.

Deze column is, in iets kortere vorm, ook verschenen in de Baarnsche Courant van 30 oktober 2023.