Te verlegen voor woorden

Ze heeft net individuele tennistraining gehad op de baan naast ons en loopt voor ons het clubhuis in. Ze stopt voor de kleedkamerdeur en leest de poster. Het is een uitnodiging voor een tennisochtendje waarin je dubbelt met andere leden met een gezellige lunch erbij. Ze haalt haar hand door het haar, zucht hoorbaar en loopt de kleedkamer in.

“Een nieuw lid,” zegt mijn tennismaatje tegen me die me zag kijken, “ze speelt erg goed he?” Ik knik en we gaan aan een bank op het terras zitten en doen een drankje. We praten over koetjes en kalfjes maar het zit me niet lekker. Ik verontschuldig me in ons groepje en loop de kleedkamer in.

“Hoi, ik ben Judith,” zeg ik terwijl ik mijn handen was aan het wastafeltje. “Ik zag je trainen net. Je speelt erg goed. Doe je ook mee aan de tennisochtend? Je kan je nog inschrijven.” Ze kijkt me verrast aan, terwijl een verlegen glimlach doorbreekt en zegt: “Hoi, ik ben Lisa. Dank je, ik speel al sinds ik 15 ben… Maar ik ben nieuw en ken hier niemand, dus ik denk niet dat ik ga.”

“Oh,” zeg ik, “jammer, want dat is een geweldige manier om anderen te leren kennen naast de training.” “Ik heb nu al een poosje alleen training,” zegt ze verlegen, “en speel verder niet.” “Nou,” zeg ik, “als je meer wilt spelen, wij zoeken nog leuke mensen voor op de woensdagavond. Kun je dan, en zou je interesse hebben?” Het is even stil.

“Ik kan wel op de woensdagavond,” zegt ze verlegen, en dan heel zachtjes” “Maar ik weet niet of jullie me leuk zouden vinden en of ik in het groepje pas.” Ik haal mijn schouders op en zeg nonchalant: “Ik vind je leuk, dus waarom zou de rest dat niet vinden? Heb je zin en tijd om nu een drankje te doen en even bij een aantal van ons groepje te komen zitten? Dan kun je zien of wij leuk genoeg zijn, want jij moet ons ook leuk vinden natuurlijk.”

Daar moet ze om lachen, en zegt, het verlangen in haar stem doorklinkend, “ik zag jullie spelen en jullie hebben het erg gezellig met elkaar merkte ik al. Als het mag, dan graag.” Bij de deur van de kleedkamer stopt ze en draait zich naar me om. “Ik weet niet goed wat ik moet zeggen zo, ik val altijd stil in gezelschap,” zegt ze kwetsbaar, me met lichte paniek aankijkend.

Ik knik haar begrijpend toe en zeg, “Ik zal je introduceren, en je zult zien dat het gesprek vanzelf volgt. Maak je geen zorgen, je kunt bijvoorbeeld vragen aan de anderen hoe lang ze al spelen of wat voor werk ze doen. Dat zijn altijd goede startvragen. En we zitten te springen om nieuwe mensen in de groep. Dus maak je geen zorgen: je bent zeer welkom. Kom, we gaan.”

En voordat ze zich kan bedenken doe ik de kleedkamerdeur open en loop ik op mijn groepje af. “Dit is Lisa met die geweldige backhand van net”, zeg ik enthousiast. “Ze wil misschien wel in ons woensdagavond groepje, hoe cool is dat?” Eentje springt gelijk op en pakt kussens voor een stoel naast hem terwijl hij komisch zegt, “Top, gaat u zitten charmante dame.” En dan zegt hij, met een knipoog: “En ik wil in ieder geval heel graag mixen met je. Dan slaan we deze amateurs met 6-0 6-0 van de baan.” Wij schieten allemaal in de lach, terwijl een ander zegt: “Het zal tijd worden dat je eens een keertje wint! Zo Lisa, welkom. Vertel, wat doe je in het dagelijkse leven?” Voordat ze het weet, is ze opgenomen in de groep en zitten we nog een half uurtje na te babbelen.

Als we weer naar huis gaan, is Lisa in onze tennisapp voor de woensdagavond opgenomen. Als ik naar mijn fiets loop, komt ze nog even bij me staan. “Dank je wel,” zegt ze, “dat had ik net even nodig. Ik had echt een dip vandaag. Ik ga me ook opgeven voor die tennisdag. Ben jij er ook?” Ik zeg dat ons hele groepje van net meedoet, dus dat ze al vier mensen kent. “Kat in het bakkie voor je dus,” zeg ik met een knipoog.

Ze draalt nog wat bij mijn fiets. “Heb je ook nog tips hoe je met een onbekende een leuk gesprek kunt voeren?” vraagt ze dan half serieus, half grappend. “Ik weet soms echt niet goed wat ik moet zeggen of vragen, ik klap heel snel dicht. Heb jij dat nooit?” Ik zeg dat ik het vroeger vaak ook heel lastig vond, maar door gewoon veel te proberen het me nu veel gemakkelijker afgaat. En dat heel veel mensen dit moeilijk vinden maar er gelukkig een leuk, praktisch boek over is gemaakt met handige tips én conversatie openers. Het heet ‘Small talk survival’ maar is gewoon in het Nederlands en ook te leen in de bieb. Ze pakt haar telefoon en schrijft de titel van het boek op. “Je zult er veel aan hebben en het leest als een tierelier”, zeg ik enthousiast.

Als ik Lisa de week erop weer zie, haalt ze met een grijns het boekje dat ik had genoemd uit haar tennistas. “Mijn spiekboekje. Voor als ik even geen vragen weet”, zegt ze dan. Ik steek mijn duim op en zeg “Goed bezig!” terwijl we vrolijk de baan oplopen.