Of: Hoe geef je geen compliment

Het is bloedheet en ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even een heel vrolijk zomerjurkje aan te trekken dat ik op de valreep van de nazomer heb gekocht. Denk Ibiza-stijl, fleurige bloemen, V-hals met kralen erom heen geborduurd en mooie half lange mouwen die uitwaaieren. Een blij jurkje.

Er wordt gebeld. Ik doe de voordeur open. Er staat een meneer die vraagt of ik nog stoelen wil laten stofferen. Ik bedank vriendelijk.

Hij bekijkt me van top tot teen en zegt dan, me gemelijk aankijkend, heel spontaan en echt tegen zijn zin: “U heeft een mooie jurk aan.” Hij is even stil, en zegt dan vervolgens duidelijk zeer verrast: “En hij staat u ook nog goed.” Onbegrijpelijk kennelijk.

Ik incasseer zonder krimp. “Dank u,” zeg ik alleen vrolijk, “het verrast mij ook.” Hij knikt me begrijpend toe, de band is gesmeed en vraagt of hij toch zijn kaartje mag geven, wat mag want we hebben een band. Hij loopt tevreden weg.

Ik loop naar binnen met een grijns. Mijn man zit in de keuken en kijkt me vragend aan, naar het kaartje kijkend. Ik zeg: “Een man die stoelen wil stofferen.” en haal mijn schouders op. Dan zeg ik “Hij vond deze jurk heel mooi trouwens. En, weliswaar kennelijk tot zijn grote verrassing, staat het jurkje mij ook nog goed!” Met een brede, uitdagende grijns ga ik zitten. Kom maar op, denk ik.

Had ik ook niet moeten doen. Mijn man kijkt mij spottend aan en zegt, “Dat zal best. Het was vast een zigeuner, die houden van dat soort jurkjes. Veel kralen en bling bling enzo…” en leest met een scheve grijns verder.

“Kijk, daarom zijn er nu vriendinnen,” kan ik niet nalaten te denken terwijl ik mijn verlies dapper neem.