
Coaching
Psycholoog
Training
Personal Coaching
Bedrijfscoach
"Mama, je lijkt oma wel?!"

“Om mensen laagdrempelig te bereiken met handige tips en tools uit mijn coaching- en psychologiepraktijk, schrijf ik een twee-wekelijkse column in de Baarnsche Courant. Daarin schrijf ik over (dagelijkse) dingen die je behoorlijk dwars kunnen zitten en die voor veel mensen heel herkenbaar zijn. Heb je vragen naar aanleiding van deze blog? Dan hoor ik dat graag!”
Headline
Ze is begin vijftig en wil meer tools om beter met de werkstress om te gaan. Dat gaat steeds beter vertelt ze. Ik pols of het dan zo goed is en wij onze sessies kunnen stoppen.
“Nou” zegt ze, “qua werkstress wel maar er is iets anders dat ik wil bespreken. Namelijk mijn moeder. Die loopt al mijn hele leven lang te zeuren en te klagen over iedereen, behalve mijn jongere broer. Die is geweldig en doet nooit wat fout. Met hem en zijn gezin wordt altijd rekening gehouden, met mij en mijn gezin nooit. En dan doe ik moeilijk. Begrijp je wat ik bedoel?” Ik knik. Heel herkenbaar.
“Om je een voorbeeld te noemen. Wij hebben wat oudere kinderen en die hebben sport op zaterdagmorgen maar dan moeten we om 10 uur aantreden want de kleinen van mijn broer hebben bijvoorbeeld judo om twee uur. Daar valt géén mouw aan te passen. Ik moet me altijd aanpassen. En ik woon ook nog eens niet om de hoek zoals mijn broer, maar op een dikke 2 uur rijden als er geen file is” vertelt ze. “En dat niet alleen, ik merk ook dat mijn moeder nu alles doet en zegt wat zij altijd zo irritant vond van háár ouders. Daar kon ze uren over mauwen en ze gedraagt zich tegenwoordig als een kopie van mijn oma” vervolgt ze, “begrijp jij dat nou?!” In opperste frustratie gooit ze haar handen in de lucht: schiet haar maar lek.
Ik zeg dat ik me goed kan voorstellen dat dat voor haar heel lastig en moeilijk is – zou ik ook zo voelen en mij óók erg frustreren. Die (h)erkenning geeft haar al gelijk wat rust vertelt ze. Als ik check wanneer het goed gaat en er wél rekening met haar en haar gezin wordt gehouden, snuift ze en zegt ze: “Nooit. Dus ik trek nu mijn eigen botte spoor en dat zorgt voor stress.”
We sparren over wat ze zou kunnen doen om dit patroon te doorbreken. Een tool die we bespreken is “Gedachtenwolkjes”: je spreekt dan wat je denkt uit alsof je in gedachtenwolkjes spreekt zoals in strips gebeurt. Het is dan minder direct doordat je dan eerst iets zegt als: ‘Ik merk dat ik gelijk denk ….”.
We oefenen dit in een rollenspel, waarbij zij haar moeder speelt die overal over klaagt, net zoals haar oma altijd deed. Ik reageer eerst à la hoe zij nu reageert: “Mam, stop toch met dat nare zeuren en klagen zoals je moeder. Jij vond dat mega irritant en je doet exact hetzelfde nu naar mij!” Ik laat het even bezinken. Dan oefenen we met ‘gedachtenwolkjes’. Als ze weer lekker geklaagd heeft reageer ik: “Ik merk dat ik nu denk, je lijkt oma wel, die klaagde ook altijd en dat vond je altijd juist zo irritant.”
“Merk je verschil?” vraag ik dan. “Ja” zegt ze, wat beduusd, “de tweede is veel fijner”. “Mmm” beaam ik, “het is minder direct en geeft de ander meer ruimte om te reageren op wat je zegt. Als jij anders gaat dansen, moet de ander ook andere danspassen maken.”
Ze gaat kijken of ze haar moeder een nieuwe dans kan leren hiermee. Want deze dans is afgelopen wat haar betreft.
Deze column is ook ietsje gewijzigd/korter geplaatst in de Baarnsche Courant van 5 februari 2025.

Judith Niekel-Sjoerds
Neem contact op
Blog Archief:

Oefening voor als je het moeilijk hebt

Maak je mijn glas weer even vol?

Oliebolletje – heb je weer teveel gegeten?

Worstelen met je emoties

Buitenspel

Schuldig

Nieuwe Prioriteiten
