Ze roept naar me terwijl ik voor de Hema loop en rijdt me min of meer klem met haar fiets. Ze wil duidelijk even praten.

De kennis, die ook coacht, steekt gelijk van wal en vraagt of ik een bepaalde krant heb gelezen. Als ik ‘nee’ zeg, vertelt ze vervolgens heel geïrriteerd dat er maar liefst drie pagina’s waren gewijd aan het nieuwe boek van haar ex-medewerker. Het vorige, verouderde boek over dit onderwerp was samen door haar en die medewerker geschreven. En nu is die laatste er solo met de nieuwe uitgave vandoor gegaan terwijl mijn kennis beloofd was dat zij ook een specifiek hoofdstuk mocht aanleveren. Maar tijdens het schrijfproces was ze gewoon buitenspel gezet en ze vist nu dus achter het net. Zelfs in de voetnoot van het artikel naar het eerste boek werd ze niet meer als coauteur genoemd, meldt ze getergd. Dat is natuurlijk heel zuur.

Zoals ik weet speelt dit al langer en ze is niet meer de jongste. In plaats van te genieten van haar pensioenjaren verziekt dit haar leven in mijn ogen behoorlijk. Elke keer is het dezelfde ‘klaagzang’ en maakt ze herhalingen van zetten die nergens toe leiden, alleen maar haar meer laten lijden.

“Ik heb honderd keer geprobeerd om mijn deel toch erin te krijgen, en elke keer mislukt het. Maar ik geef niet op, dit is mijn levensmissie!” zegt ze strijdlustig.

Ik kijk haar aan en zeg: “Ik ga nu even licht provoceren maar als het je al honderd keer niet lukt is het misschien dan niet toch tijd om wat anders te gaan proberen? De werkelijkheid is wat het is, en de wereld is nu eenmaal niet altijd rechtvaardig. Wil je je leven zo laten blijven verzuren door iets wat je toch niet meer kan winnen? Je kunt wat er gebeurd is niet veranderen, maar je kunt wel vandaag en je toekomst nog sturen. Hoe je er nu en morgen mee omgaat en hoe zwaar je het laat wegen, bepaal jij zelf.” Zij is stil, het woord ‘verzuren’ kwam aan, maar ze weet dat het waar is.

“Ik kan het niet loslaten, het vreet aan me, het is zo belangrijk dat mijn expertise erin komt” verzucht ze. Een andere kennis van haar komt naar ons toe en ik grijp dit aan om verder te gaan.

Ik zeg ter afscheid “Je weet me te vinden als je tools wilt om het wat meer los te laten.” Ze knikt en zegt “Misschien doe ik dat wel.”

Ik weet dat ze niet komt want eigenlijk is ze er niet aan toe om het los te laten. Soms heeft het je vastbijten in iets, en per se je gelijk willen halen, ook een doel. Bijvoorbeeld omdat je dan niet over andere dingen hoeft na te denken die je dwars zitten.

Herkenbaar?

Deze column is ook gepubliceerd in de Baarnsche Courant op 12 september 2022.