Ik sta met haar op…

Ze heeft duidelijk geen zin.

Ze kleedt zich inwendig mopperend aan.

Ik zwijg terwijl ik in de badkamerspiegel naar haar kijk.

Ze kijkt slechts uitdagend terug.

“Kom maar op, zeg er maar wat van” lijkt ze me met haar ogen te willen zeggen.

Ik haal eens diep adem, recht mijn rug en trek snel een gekke bek in de spiegel.

De chagrijnige blik is weg, ze moet, tegen wil en dank, eventjes lachen.

Ik zeg neutraal maar vastbesloten: “Je gaat mijn dag niet verzieken. Ik geef niet toe aan deze bui. Er is totaal geen reden voor. Jij mag chagrijnig zijn zo lang als je wilt, maar ik ga een leuke dag hebben.”

Ze kijkt zwijgend terug en zegt dan, wat benepen als goedmakertje: “Zal ik een lekkere kop koffie zetten?”

“Uitstekend idee”, zeg ik slechts.

We hebben een leuke dag, ondanks het chagrijntje dat er vanmorgen was – en af en toe op de achtergrond zit te klieren.

Maar, net zoals bij een onhebbelijk kind, besteed ik er geen aandacht aan.

Ik doe gewoon mijn ding.

Ik sta weliswaar met haar op maar ga ’s avonds niet met haar naar bed.

Chagrijnig zijn is zwaar – vrolijk blijven ondanks moodswings door de overgang is zwaar: Kies je zwaar.