Vroege dates

Ze heeft de afgelopen maanden in de overlevingsstand gestaan. Haar man kreeg ineens allerlei vage klachten. Ze waren weken van het kastje naar de muur gestuurd. Tot hij ineens helemaal geen adem meer kreeg en via 112 op de intensive care kwam. Uiteindelijk bleek het zijn hart te zijn en een operatie bracht uitkomst. Maar hij had ondertussen wel tussen leven en dood gebalanceerd – en dit alles heeft een zware wissel op haar en haar dochter van 10 jaar getrokken.

Voor haar dochter heeft ze nu de Praktijk Ondersteuner Huisarts (POH) geregeld – volgende week begint dat. En haar man was weer aan het revalideren op het werk en kreeg vanuit het ziekenhuis een revalidatietraject aangeboden dat bestaat uit groepsgesprekken met lotgenoten enzo. Maar voor haar is er dus niets geregeld vertelt ze. En ze merkt dat, nu alles weer normaler wordt, ze hard tegen zichzelf aanloopt: haar emoties zitten haar in de weg, ze irriteert zich snel.

Om maar een voorbeeld te noemen, zij heeft een fulltimebaan, hij werkt nu twee keer twee uur in de week. Dan kan hij toch ook wel eens koken of wat boodschappen doen? Alles komt op haar neer – en hij valt als een blok beton om 8 uur ’s avonds in slaap. Ze kijkt me gepijnigd aan.

Ik kijk vol begrip terug en zeg zachtjes: “Zo te horen ben je er goed klaar mee en wil jij ook goed kunnen bijkomen en je even gedragen voelen. Het is te veel, je wilt even wat meer rust. En dat heb je ook dik verdiend, dit moet echt heel zwaar zijn geweest. Geen wonder dat je er doorheen zit.” De tranen springen gelijk in haar ogen, ze bijt op haar lip en knikt heel hard ‘ja’. “Zo fijn om te horen dat dit normaal is, ik voel me er best schuldig over”, zegt ze dan zachtjes.

We sparren over hoe ze beter thuis en op het werk haar grenzen kan bewaken. Zij geeft voorbeelden aan van wat ze liever op het moment niet heeft of doet en we sparren hoe ze dit dan prettig voor iedereen kan aangeven. Bij twijfel, doen we een rollenspel zodat ze zelf kan ervaren hoe dingen overkomen. En wat voor haar goed voelt.

Groot pijnpunt is voor haar toch het gebrek aan intimiteit en ‘us-tijd’ met haar man. Hij gaat om half negen, gelijk met hun dochter eigenlijk, naar bed. En daar zit ze dan, op de bank. We brainstormen over wat zou werken voor hun om dit weer terug te krijgen, bijvoorbeeld na het werk eerste even een half uurtje samen wandelen etc. Als ik opper of een ‘date-ochtend’ als ze alle twee weekend hebben al wat ruimte zou geven haakt ze gelijk aan. Dan is hun dochter ook vaak aan het sporten. 

“Het hoeft ook niet altijd ’s avonds he?” zegt ze nadenkend. Ik zeg vrolijk: “Overdag kun je heel veel leuke dingen samendoen!” Ze zegt peinzend “Misschien kunnen we weer samen gaan fietsen naar de haven en dan daar even gezellig wat drinken.” “Het wordt prachtig weer, ga lekker samen ervan genieten” zeg ik ter afsluiting. 

Deze column is ook gepubliceerd in de Baarnsche Courant van maandag 3 juni 2024. /p>