Hij loopt vast in dat hij graag nieuwe dingen wil gaan doen, maar dat de drempelvrees dan zo hoog is dan het er nooit van komt. Hij gaat letterlijk en figuurlijk hierdoor steeds meer vastzitten en hij voelt zich steeds machtelozer.

“Dat begrijp ik, wat een rot gevoel moet dat voor je zijn,” zeg ik meelevend. “Ik wil graag precies weten wat er in je omgaat zodat ik je dan ook hopelijk beter kan helpen. Noem daarom eens een voorbeeld van iets dat je graag wilt en wat dan de reden is die je tegenhoudt” vraag ik.

Hij denkt even na en zegt bedeesd dat hij eigenlijk graag meer zou willen sporten maar niet naar de sportschool durft. Ik vraag uitnodigend “Vertel, wat houdt je precies tegen?” Hij snuift en wijst op zijn tengere armen en bovenlijf, die duidelijk te zien zijn in het T-shirt. “Ik heb totaal geen spieren én geen conditie, wat zullen die gasten daar wel niet van me denken?! Ik kan niet eens 10 keer opdrukken. Ik geneer me dood.”

Hij kijkt me chagrijnig aan. Ik vraag neutraal: “Denk je dat ze met die spieren geboren zijn?” Hij schiet onwillekeurig in de lach. “Nee, natuurlijk niet” zegt hij meesmuilend. “Hmm, dus zij zijn ook zonder spierbundels begonnen, net zoals jij?” vraag ik. Hij haalt zijn schouders op en zegt “Ik denk het.”

“Doe je een andere sport?” vraag ik terloops. Hij haakt gelijk aan: “Ja, ik doe al sinds ik tien ben aan badminton. Ik help nu sinds een paar jaar met het trainen van mensen die nieuw zijn.” “Wat gaaf! Wat vind je van die mensen die amper een shuttle raken?” vraag ik. Hij zegt geïrriteerd “Nou, dat is doodnormaal, je moet het toch leren, dat kost tijd.”

Ik zeg met een grijns “Helemaal mee eens! Maar waarom geldt datzelfde niet voor jou in de sportschool? Ook spieren kweken en conditie krijgen kost tijd.”

Hij is stil en denkt na. Schoorvoetend klinkt het dan uit zijn mond “Ja, maar wat zullen ze dan wel niet denken als ze mijn magere benen en armen zien? Daar zie ik zo tegenop!” Ik zeg geruststellend: “Ik kan je verzekeren dat ze niets denken. Iedereen is zo druk met het eigen programma af te werken, daar hebben ze echt de energie niet voor.” Hij moet lachen. ”En je trainer vindt het alleen maar leuk dat je er bent. Hij is ook vanaf 0 begonnen, dus hij weet precies wat jij doormaakt.”

Hij knik bedachtzaam en zegt “Ik ga van de week een afspraak maken voor een intake.” “Wat is er mis met nu?” vraag ik provocerend. Hij pakt met een grijns zijn telefoon.

Deze column is ook gepubliceerd in de Baarnsche Courant van maandag 7 november 2022.