"Ik ben niet meer de oude"

Ze neemt een slok koffie en zucht even. Ik vraag voorzichtig “Gaat het?”

Ik weet dat ze chemo heeft gehad en daar nog steeds last van heeft en snel moe is. Ze haalt haar schouders gelaten op en zegt: “Ach joh, ik baal gewoon. Ik heb ineens overal cellulitis, en mijn huid is ook zo dun geworden en gaat snel kapot.”

Ze kijkt me verdrietig aan. Ik blijf stil want er zit haar duidelijk meer dwars. Dat blijkt haar gewicht te zijn – ze heeft ineens irritante vetrollen op haar heupen.

Ze was altijd een lichtgewicht en trots op haar slanke postuur. Maar omdat ze binnenkort een hersteloperatie ondergaat moet ze aankomen zodat de artsen ook genoeg huid hebben om te transplanteren. Die operatie gaat ongeveer 10 uur duren, dus dat is niet niks. Maar het is nodig, zowel mentaal als medisch gezien, en ze zal blij zijn als ze van die koude dode plek die ze na de operatie heeft overgehouden, af is. Ook kan ze minder aan na de kankerbehandeling, en heeft ze een geheugen als een zeef.

Ze vertelt dat ze weer is begonnen met werken bij een nieuw bedrijf, halve dagen. Ze wordt ingewerkt door een jonge vrouw die constant roept dat het ‘zo gemakkelijk is’. Dat de collega er zelf een dikke twee jaar voor nodig had om het te snappen is de collega kennelijk vergeten. Als zij nu ’s middags thuiskomt wil ze alleen maar slapen, zo kapot is ze. En de dag erna is ze al het geleerde weer vergeten. Ze voelt zich zo stom en dom – dat had ze vroeger nooit. “Ik ben niet meer de oude” eindigt ze, met dikke tranen in de ogen.

Het blijkt dat eigenlijk niemand van haar verwacht dat ze alweer aan het werk gaat omdat het wel heel snel is. We brainstormen over opties om het werkprobleem aan te pakken. De mogelijke alternatieven geven haar gelijk meer lucht. Ook doen we een oefening die haar helpt om weer gemakkelijker in haar eigen vel te zitten. “Ik jaag mezelf te veel op – het mag ook een tandje minder nu” zegt ze bij het afscheid.

Vaak zijn we zelf onze ergste vijand en willen en eisen we onmogelijke dingen van onszelf terwijl ons lijf zegt: ho, even stap op de plaats en bijkomen. Maar dat willen we dan niet horen. Zeker als je extra kwetsbaar bent omdat je net erg ziek bent geweest en je niet wilt ‘zeuren’, loop je dit afbrandrisico. Juist dan is (gepaste) assertiviteit en feedback heel belangrijk om het voor iedereen werkbaar te houden. Niet alleen op het werk maar ook in de privésfeer.

Herkenbaar?