Ze (vrouw van eind 30) stond op de wachtlijst voor de GGZ maar moest nog weken wachten voordat ze terecht kon waarschijnlijk. En dat trok ze niet. Dus of ze in de tussentijd bij mij kon sparren en haar verhaal kwijt kan? Want haar emmertje loopt echt over.

Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk: de eerste paar keren dat we elkaar zien kan ze eigenlijk alleen maar huilen terwijl ze praat. Thuis toen ze klein was had haar agressieve vader dingen gedaan die eigenlijk helemaal niet hadden mogen gebeuren. Dat realiseerde ze zich al langer maar de afgelopen twee jaar kon ze het niet weer wegdrukken. Het speelde steeds meer en meer in haar gedachten; het verdriet en de pijn schreeuwde steeds harder in haar.

Het geheim vrat en ze kon het niet meer negeren. Dat wilde ze ook niet meer. Langzaam maar zeker heeft ze recent haar moeilijke jeugd met twee mensen in haar naaste omgeving gedeeld. Het delen zorgt voor meer rust bij haar. Maar ook voor veel emoties.

Ze kan gelukkig redelijk snel bij een GGZ-psychologe terecht die met huiselijk geweld ervaring heeft. En ze is ook bij een wandelclub gegaan. Dat laatste helpt haar enorm, zegt ze blij. Ze durft nu zelfs weer boswandelingetjes alleen te maken – voor die tijd was dat geen optie voor haar. Ze kreeg al een paniekaanval bij de gedachte! En nu kijkt ze ernaar uit. Haar wereld wordt weer groter en kleurrijker, met kleine stapjes.

In de afgelopen paar maanden heb ik haar zien veranderen van een vrouw die letterlijk overstroomde van verdriet naar iemand die weer plezier in het leven terugkrijgt.

Ik spreek haar vandaag weer. Ze is bijna klaar met het verwerkingsproces en ze wil het contact met haar vader behouden meldt ze. Alles heeft een plek gekregen voor haar, op nog 1 dingetje na, zegt ze. “Dat hangt nog als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd, het gesprek met mijn vader. Ik wil hem laten weten wat zijn agressie thuis met mij heeft gedaan. Ik hoef geen excuses of wat dan ook: ik wil het gewoon kwijt en dan is het goed voor mij. Maar er is nooit een goed moment” vertelt ze, en kijkt me gefrustreerd aan.

Als ik opper dat ze misschien een brief kan schrijven aan haar vader waarin ze alles opschrijft wat haar dwarszit, inclusief dat ze geen reactie op de brief wil en dat het dan zo, wat haar betreft, klaar is, haakt ze gelijk aan: “Yes…, yes, dat ga ik doen!! Dan geef ik hem de brief en daarna ga ik gewoon gelijk weg. Dan kijkt hij maar wat hij ermee doet.”

Ze kijkt me vol opluchting aan – de laatste horde is geen obstakel meer.

Deze column is ook gepubliceerd in de Baarnsche Courant van 21 augustus 2023.