Ze had me een appje gestuurd. Mocht ze eens komen praten over iets wat haar dwarszat? Op een warme middag fietst ze aan.

Ze is net 18, maar oogt jonger. Ze vertelt dat ze graag op haar kamer leest en naar muziek luistert. “Dat doe ik het liefst alleen, met de koptelefoon op.” Ze kijkt me vanonder haar wimpers polsend aan, is even stil, en zegt dan zachtjes: “Ik ben graag alleen, en heb niet veel vrienden. Wel een vriendje en een vriendin waar ik graag bij ben maar dat is het eigenlijk wel. Ik doe gewoon graag dingen alleen. Mijn familie is heel anders, die zijn nooit alleen eigenlijk. Mijn ouders zeggen vaak dat het niet goed is om alleen op mijn kamer te zitten. Die maken zich grote zorgen hierover.” Ze zwijgt sip. Ik krijg de indruk dat ze verwacht ook iets van mij terug te horen in de trant van “Dat is ook ongezond, hop, die kamer uit met jou!”

Ik kijk haar slechts neutraal aan en zeg oprecht: “Wat tof dat je het zo goed met jezelf kunt vinden! Dat is in mijn ogen echt heel belangrijk want je bent vanaf je geboorte tot en met je graf 24 uur per dag met jezelf op stap. Dus hoe geweldig is het als je dan echt goede vrienden bent met jezelf? Da’s juist knap!” Ze kijkt me verrast aan en begint wat te grijnzen.

Ik zeg vrolijk: “De meeste mensen denken trouwens dat iedereen mega veel vrienden heeft. Of dat je die moet hebben want anders ‘is er iets mis met je’. Nou, dat is onzin. Uit onderzoek blijkt dat als een Nederlander een partner heeft én een goede vriend(in) met wie ze persoonlijke dingen kunnen bespreken, ze zich al héél gezegend mogen voelen. De meeste mensen hebben dus echt niet tientallen vrienden of kennissen, ook al lijkt het misschien van wel. Jij bent zo te horen een gezegend mens, met je vriendje en goede vriendin!” Ze knikt, en kijkt me opgelucht aan.

Ik leg uit: “En de ene persoon is nu eenmaal graag meer op zichzelf, zoals jij, terwijl een ander meer naar buiten gericht is, zoals je familie. Dat noemen we in vaktermen ‘introvert’ en ‘extravert’. Voor mensen die extravert zijn kan het lastig te begrijpen zijn dat jij graag op je kamer zit omdat zij zich dan ongelukkig zouden voelen. Als ik jou zo hoor ben jij gelukkig nu?” pols ik. “Ja, maar mijn ouders dus niet met mij!” zegt ze zuchtend. “Ah” zeg ik met een knipoog, “wie heeft er dan eigenlijk het probleem?” Ze schiet in de lach.

We bespreken hoe ze thuis haar ouders kan geruststellen dat het heel goed met haar gaat, juist omdat/ook al zit ze veel op haar kamer. Hoe vreemd dit ook mag klinken in hun oren.