Ik moet eens praten met haar daar, zei een gezamenlijke vriendin op een feestje. “Haar daar” had een probleem waar ik vast bij kon helpen. Ik kijk naar haar. Leuk, vlot, midden 50 en een stralende lach. Okay, denk ik nieuwsgierig, wat zou er aan de hand zijn? Ze reageert blij als ik me conform instructie meld bij haar.

“Haar daar” wil graag even sparren: het probleem is haar zoon van 29. Hij is klaar met zijn studie en heeft een goede baan en een leuke flat in Utrecht. En als toetje op de taart een vriendin op wie hij gek is. En dat is nu het probleem. Sinds hij die vriendin heeft is hij veranderd. En niet ten goede. Helaas.

Zo hebben ze morgenavond een verjaardag: ze wordt dan 55. Zoals gebruikelijk is iedereen er dan om vijf uur. Standaard wordt er eerst uitgebreid geborreld en bijgepraat waarna aansluitend gegeten wordt en de hele avond verder muziek samen wordt gemaakt. Vroeger kwam hij altijd al eerder en hielp hij met de voorbereidingen. Daar had ze nu ook zo naar uitgekeken.

Maar hij belde vorige week ineens op dat hij niet kan komen want zijn vriendin heeft sport training tot half 8. Ze trekt haar gezicht in een gepijnigde grimas. Dus of het feest vanaf 8 uur kan beginnen want dan kunnen ze wel gezellig van de partij zijn. Wat moet je dan zeggen als moeder, vraagt ze lichtelijk wanhopig. Iedereen weet al dat het feest vanaf vijf uur is maar ik wil ook zo graag dat hij erbij is. Het is even stil. En hij komt in de weekenden ook al niet meer thuis, vervolgt ze met het verdriet hoorbaar in haar stem. Dat was altijd zo gezellig. Met zijn vrienden maakten ze dan elke zaterdagavond een kampvuur bij hen in de tuin. Ze speelden gitaar, iedereen bleef slapen. Dat is eigenlijk allemaal gestopt sinds hij zijn vriendin heeft. “Haar daar” mist dat ontzettend, vertelt ze.

Ze kijkt me aan met grote ogen die zeggen: snap je dat nou dat hij zo doet? Ja, dat snap ik zeg ik tegen haar. Ik snap jullie allebei. Maar het goede nieuws is dat je zoon eigenlijk geen probleem heeft, sterker nog: hij doet precies wat hij moet doen. Je hebt hem dus prima voorbereid op een zelfstandig leven. En dat is wennen voor jou. Je mist je studentenzoon die kampvuren maakte thuis. Maar hij is ondertussen een man geworden. Met andere prioriteiten en die een nieuw leven aan het opbouwen is in Utrecht. Met een volwassen vriendin, die voor hem nu prioriteit heeft. Eigenlijk heb je het dus heel goed gedaan. Ze kijkt me lichtelijk verbouwereerd aan. Ik vervolg: ik heb ook twee zonen die nu volwassen aan het worden zijn. En, helaas, het tienerleven is voorbij. Net zoals het kleuterleven en de babyfase voorbij zijn gegaan. Maar elke fase heeft zijn goede dingen. Het is nu met name weer even uitzoeken welke nieuwe leuke dingen deze fase met zich meebrengt.

En is er nu eigenlijk wel een probleem, vraag ik haar. Hij vraagt je of het feest later kan beginnen. Op een vraag kun je altijd ja of nee zeggen. Je kan dus gewoon zeggen: Nee, ik vier mijn verjaardag zoals altijd vanaf vijf uur. Fijn als jullie komen. Daar kijk ik erg naar uit. Okay, als ze wat later komen is dat niet helemaal wat jij in gedachten had. Maar misschien is dat ook niet meer reëel in deze fase. En zul je, als je hieraan blijft vasthouden, altijd teleurgesteld blijven worden.

Maar zo te horen hebben jullie een prima band en vindt hij het fijn om naar huis te komen. Alleen heeft hij gewoon nu minder tijd voor jullie en moet hij daarom schipperen. Dat had je zelf denk ik ook met jouw ouders op een gegeven moment? Ze kijkt me aan, denkt even na met haar hoofd schuin, en begint te lachen. Ja, dat kun je wel zeggen, zegt ze. Hmmmm, peinst ze hardop, zo had ik het nog niet bekeken, hier kan ik wel wat mee. Fijn, zeg ik. En alvast gefeliciteerd met je verjaardag morgen. Een hele fijne dag! Vanaf vijf uur of iets later, zeg ik met een knipoog. En we schieten allebei in de lach.