De Familiehypotheek

Ze kijkt me aan en zegt verlegen: „Ik weet eigenlijk niet of ik bij jou op het juiste adres ben maar ik zou je graag iets willen voorleggen.” Ik kijk neutraal terug en zeg, warm: „Heel goed van jou. Vertel, waar wil je over sparren?”

Ze legt uit dat ze een flat heeft gekocht met behulp van haar moeder. Haar moeder komt uit een rijk geslacht en ook na de scheiding van haar vader, had haar moeder het financieel goed. Toen zijzelf net ging werken was het lastig om iets te kopen. Ze vertelt: „Mijn moeder heeft me toen de zogenaamde ‘jubel ton’ geschonken én ik heb bij haar een hypotheek lopen zeg maar. Ik had zelf ook gespaard, maar dat was veels te weinig om de flat te kunnen kopen.”

Ze gaat verder: „Ondertussen is het flink meer waard geworden en ik ga een nieuw huis kopen met mijn vriend. Maar ik wil eigenlijk van die schuld bij mijn moeder af.” Ze valt stil. „Het is niet dat ik ondankbaar ben of zo, maar het voelt gewoon niet fijn om elke maand aan mijn moeder de hypotheek te moeten storten. En nu is de flat zoveel meer waard geworden dat ik het geld dat ik heb geleend van mijn moeder kan aflossen aan haar. Mijn vriend en ik willen samen een hypotheek bij de bank afsluiten. Dat vindt mijn vriend ook veel fijner. Maar mijn moeder is heel dominant en die zal hier van alles van vinden en vast moeilijk gaan doen. En ik kan niet goed tegen haar op”, legt ze uit. Na de laatste zin zwijgt ze, hoofd gebogen en handen in de schoot.

Ze vertelt dat ze alles al hebben uitgezocht en volgende week alles kunnen regelen en afronden. Ze heeft haar moeders fiat hiervoor niet nodig. Maar ze wil het wel graag vertellen voordat het gebeurt.

Ik zeg: „Oh, dat is inderdaad heel lastig voor je en netjes om het even te melden dat jullie dit gaan doen. Je bent je moeder dankbaar en je wilt haar niet kwetsen. Maar het is voor jou nu een goede volgende stap om los van je moeder door te gaan en daarom die schuld bij haar af te lossen. Dat is heel normaal, zou ik ook graag willen als ik in jouw schoenen zou staan.”

Haar hoofd schiet omhoog, ze kijkt me dankbaar aan. „Ik ben dus niet vreemd of ondankbaar dan?” „Nope”, zeg ik, „ik vind het alleen maar in je te prijzen dat je zelfstandig, los van je ouders, je eigen financiële zaken wil regelen nu het ook een optie is qua huis kopen. Ik zou als ouder daar juist tróts op zijn.”

 „Is er iets wat je kan doen of zeggen om het positief bij je moeder in te koppen? Heeft je moeder dit ook een keer bij haar ouders gedaan, misschien niet qua huis maar over iets anders?” pols ik dan. Ze denkt daar even goed over na.

Ze zegt dan: „Mijn moeder wilde niet dat haar vader haar huwelijk zou betalen. Dat wilde ze zelf doen, zodat de bruiloft helemaal was zoals zij en mijn vader dat wilden. Opa was toen echt een poos boos, maar uiteindelijk ging hij akkoord.” Het is weer even stil. Dan zegt ze: „Als ik nou zeg tegen mijn moeder dat het nieuwe huis anders voor mij voelt zoals zij zich zou hebben gevoeld als opa haar bruiloft had betaald, denk je dat dat zou helpen?”

Ik kijk haar aan en vraag slechts: „Wat denk je zelf? Jij kent haar?”„Ik denk dat ze dan inderdaad veel beter begrijpt hoe het voelt voor mij en waarom ik dit ga doen” zegt ze.

We doen nog een rollenspel waarin we het gesprek oefenen en fijn slijpen.

Gesteund loopt ze de deur uit.

Deze column is ook verschenen in de Baarnsche Courant van dinsdag 30 september 2025.