Het eerste bijbaantje is niet naar wens gegaan. Het jongleren met volle borden en drankjes op een terras was geen succes gebleken. Toen bij de vierde keer werken ze hete thee over haar hand had gehad, had ze zo’n ernstige brandwond opgelopen dat het weken pijn had gedaan. Ze had daarna nog wel netjes persoonlijk uitgelegd dat ze niet meer terugkwam. En haar baas kon dat goed begrijpen.

“Zo stom, ik voel me aan alle kanten falen. Ik had het echt langer moeten volhouden. Je stopt toch niet na vier keer?” klinkt het gefrustreerd. Ik zeg geruststellend dat ik het alleen maar slim vind als je stopt met iets als blijkt dat het echt niet je ding is. “Ja, maar zo snel al, dat hoort toch niet?!“ zegt ze, niet overtuigd. Ik haal mijn schouders nonchalant op en zeg “Ik vind het alleen maar slim, wat voor zin heeft het om iets tegen heug en meug te blijven doen? Je hebt het geprobeerd, en het is niet jouw ding. Prima toch, ga je wat anders proberen. Misschien vind je werken in een winkel wel veel leuker.”

Het is even stil. Dat je gewoon dingen kort mag uitproberen en dan ook mee mag stoppen is niet iets wat ze gewend is. Ze kijkt me bedachtzaam aan terwijl ze dit laat bezinken. Maar, en nu kwam de andere aap uit de mouw, haar uniform moest ze nog wel terugbrengen. En dat lukte elke keer maar niet. De gedachte alleen al deed de moed in haar schoenen zinken en bezorgde haar ondertussen slapeloze nachten. Ze kijkt me wat vertwijfeld aan.

"Hoe goed werkt dat uitstellen van het terugbrengen van het uniform voor je? Wat is de winst op de korte termijn voor je?” vraag ik dan. “Nou, dat ik niet terug hoef te gaan natuurlijk!” zegt ze meteen. “En wat levert dat je op de langere termijn op?” is mijn volgende vraag. “Heel veel stress, want ik ga er steeds meer tegen op zien lijkt wel” antwoordt ze sip.

Ik leg uit dat als we dingen uitstellen we niet alleen er steeds meer tegenop gaan zien maar dat het ook ons plezier in het ‘nu’ vermindert omdat het in ons achterhoofd blijft spoken. Daar is ze het hardgrondig mee eens.

Hoe los je dat op? We besluiten te gaan oefenen met het terugbrengen van het uniform door een spiegeloefening te doen. Zij is eerst de baas en ik kom het uniform bij het restaurant terugbrengen. “De baas” is erg blij dat het weer goed met me (haar) gaat én dat het uniform er weer is. Als zij zichzelf speelt, blijft ze zelfs nog even wat drinken als haar baas (ik) dat aanbiedt. Na het rollenspel kijkt ze me opgelucht aan. Dat viel best mee.

Het uniform is ondertussen terug.