Hij is net 18 geworden en het afgelopen jaar de nodige klappen gehad: zijn beste vriend is plotsklaps overleden, hij is zelf ziek geweest én hij werd ook nog eens uitgeloot voor Utrecht en studeert nu in Amsterdam, een stad waar hij niets mee heeft. De studie is ook niet wat hij ervan verwachtte, alles kost moeite, zelfs voetbal.

Hij loopt al weken met de ziel onder zijn arm. Zijn vader had hem geadviseerd om eens te komen praten. Hij vindt zichzelf een stomme loser omdat hij niet weet wat hij wil, valt hij gelijk met de deur in huis. Hij kijkt me gefrustreerd aan.

Ik gooi mijn handen in de lucht en zeg: “Je bent pas 18, hoe kun je dat ook al precies weten? De hele wereld ligt nog voor je open… Logisch dat het lastig is.” Hij kijkt me verrast aan en zegt dan aarzelend “Maar anderen weten het wel. En mijn vader wist al op zijn 10de wat hij wilde worden.”

“Tsja” zeg ik nonchalant, “sommigen weten dat al vroeg. En anderen later… of nooit.” Hij moet lachen.

“En je kunt ook later alsnog iets totaal anders willen gaan doen. Het een is niet beter dan het andere. Er is moed voor nodig om te erkennen dat deze studie misschien niet zo goed bij je past als dat je dacht. En dat doe jij nu toch maar mooi” eindig ik. Het is even stil. “Bedoel je dat ik moedig ben en niet een loser door nu te twijfelen?” vraagt hij lichtelijk verbijsterd. “Ja” zeg ik, “want je bent bereid om kritisch te kijken naar wat je nu aan het doen bent en of dat eigenlijk ook is wat je echt wil. En dáár is moed voor nodig.”

“Ik dacht altijd dat moedig te maken had met mensen uit brandende huizen redden en zo” zegt hij peinzend. “Moedig zijn is veel meer dan dat, het gaat ook om bijvoorbeeld ‘nee’ durven zeggen tegen een avondje doorhalen als je de dag erop een belangrijke voetbalwedstrijd hebt. Ik noem dat ook wel ‘stille moed’: opkomen voor wat belangrijk voor je is en daar ook voor gaan.” Hij denkt daar diep over na.

“Zo heb ik het nooit bekeken. Dat is nieuw voor mij.” En dan: “Ik weet echt niet wat ik moet qua studie.” “Dat is heel begrijpelijk” zeg ik. “Zullen we eens kijken of we dat wat duidelijker voor je kunnen krijgen?”

Na een uurtje sparren heeft hij meer inzicht gekregen in wat voor hem belangrijk is, wat hij nu mist en hoe hij dat mogelijk kan oplossen.

“Ga vooral ontdekken. Het leven heeft niet altijd een rechte koers. En onthoud: jouw ‘nee’ tegen het één is altijd een ‘ja’ tegen iets wat voor jou belangrijker is!” zeg ik bij de deur.

Hij neemt blij afscheid.