Ze is helemaal van het padje af gegaan en in een burn-out beland vorig jaar. Zij die altijd zo sterk was en alles onder controle had. Niets was haar te veel en alles kon. En toen kon ze niets meer. Behalve veel huilen.

Ondertussen zijn we 8 maanden verder en is ze weer aan het integreren op het werk. Het gaat lekker, meldt ze, terecht, trots. Ze bewaakt haar grenzen veel beter met de nieuwe tools die we in eerdere sessies hebben besproken. “Maar ik blijf angst hebben dat ik wéér de fout inga. Die onrust voel ik gelijk in mijn buik als ik dat denk. Het gaat goed hoor, dat zeg ik ook tegen mezelf, maar die gedachte blijft malen op de achtergrond. Die enorme misser wil ik niet nog een keer meemaken.” Ze kijkt me gepijnigd aan – het heeft haar echt zo onderuitgehaald.

We gaan vandaag daarom in op hoe we zelf onze werkelijkheid inkleuren – positief of negatief en alle gradaties daartussen in. Een gebeurtenis is nooit zo zwart-wit als dat we denken. De woorden die we gebruiken voor iets spelen daarin een hele belangrijke rol. Ik daag haar daarom uit om eens die “enorme misser” met een andere blik/blikken te bekijken. We sparren eerst over of het nou echt zo’n vreselijke misser is geweest of dat meer mensen hier (hard) tegenaan lopen. Wat blijkt: er zijn zeker 15 mensen in haar omgeving die hetzelfde hebben gehad, het nu meemaken of er bang voor zijn. Best veel, vindt ze als ze dat zo bekijkt.

“En is het dan “een enorme misser” of zijn we gewoon allemaal mens en kan, en mag, jou dit óók overkomen?” vraag ik. Ze grijnst wat en zegt: “Ik begrijp wat je bedoelt.” “Bovendien heb je er ook veel van geleerd, toch?” pols ik. “Onwijs veel” zegt ze gelijk, “zowel op het werk als privé ben ik nu veel meer in balans.” En dan, verrast, “Ik ben denk ik ook een leuker mens geworden, ik maak me niet meer zo druk om alles.”

“Dus als ik je goed hoor was het niet leuk en erg moeilijk om hiermee om te gaan voor je maar uiteindelijk heeft het je óók heel veel moois gebracht?” vat ik samen. Ze knikt bevestigend. “Hoezo is het dan toch een ‘enorme misser’?” provoceer ik bewust. Ze laat dit op zich inwerken.

Ik pols dan “Hoe voelt het voor je als je ‘enorme misser’ vanaf nu vervangt door ‘een hele leerzame ervaring’ bijvoorbeeld? Ze zegt gelijk: “Dat voelt veel positiever, ik voel dan ook niet meer die onrust in mijn buik.”

En zo kleuren we haar ‘enorme misser’ in tot wat het nu is: een uiteindelijk positieve levenservaring die in het begin heel lastig schakelen was. Dat is het leven nu eenmaal soms ook.