Hij heeft net de diagnose longkanker gekregen. Ergens wist hij het al wel, maar om het bevestigd te zien en te horen is toch iets anders. De dikke Patienteninformatiemap die hij heeft meegekregen liegt er niet om. Hij heeft het nog bijna niemand verteld, zegt hij. Sinds twee jaar is hij weer alleenstaand en zonder kinderen, maar met wel een warme vriendenkring.

Hij zit even helemaal stuk: Naast de mokerslag van de kankerdiagnose wordt hij 70 in januari. Hij  hoopt al maanden dat vrienden spontaan een groot surprisefeest gaan organiseren, want het is voor hem een belangrijke mijlpaal waarbij stil moet worden gestaan. Helaas voor hem lijkt niemand uit zijn vriendenkring dit ook zo te zien of op te pakken en januari komt met rasse schreden naderbij. En de feestdagen waar hij zo tegenop zag, want met wie zal hij dat dit jaar gaan vieren, zal hij nu  misschien wel in het ziekenhuis moeten doorbrengen of thuis in bed. Hoe en wat er zal gaan gebeuren hangt nog af van wat onderzoeken maar een operatie op korte termijn is onvermijdelijk. Gelukkig voelt hij zich wel heel goed.

Wat vind je nu heel belangrijk, vraag ik. Hij zucht diep, denkt na en zegt dan peinzend: De operatie en zo, daar heb ik weinig invloed op. Dat moet worden gedaan, het liefst zo snel mogelijk zei de dokter. Het feest en Kerstmis, die twee dingen blijven door mijn hoofd spelen. Hij zegt dan, heel emotioneel: Ik wil laten zien aan degenen van wie ik hou hoe belangrijk zij voor mij zijn. Na een lichte aarzeling vervolgt hij zachter: Maar ook zelf voelen dat ik net zo belangrijk ben voor hen. Dat ik er toe doe. Hij veegt een ontsnapte traan weg. Dat zou ik ook belangrijk vinden zeg ik, terwijl ik even troostend  mijn hand op de zijne leg als ik verse thee inschenk. Hij neemt dankbaar een slok hete thee en herpakt zichzelf.

Hoe zou je dat kunnen aanpakken, vraag ik vervolgens. Hij zegt: Ik kan waarschijnlijk helemaal niets met Kerst of met mijn verjaardag door de operatie. Ik antwoord: En als je het nu alletwee naar voren trekt, dus dan vier je je 70ste verjaardag en Kerst met iedereen ruim vóór de Kerst? Een datum is immers maar een datum? Hij is even stil, denkt na en zegt dan met een trilling in zijn stem: Dat zou wel heel mooi zijn om op terug te kijken als ik aan het herstellen ben. Zijn er mensen wie je kan inschakelen om je te helpen bij het organiseren, vraag ik. Ja, knikt hij, mijn beste vriend heeft een grote kelder waar ik het vast mag vieren. En als iedereen wat te eten of drinken meeneemt, hoeven we niet veel te organiseren eigenlijk. Hij veert op in zijn stoel en zegt enthousiast: Misschien kan mijn neef de muziek verzorgen, die is DJ in zijn vrije tijd. Hij ziet ineens allerlei opties.

Dat klinkt fantastisch, zeg ik. Dan heb je alleen nog op korte termijn een goede datum nodig zeg ik, zodat veel mensen erbij kunnen zijn. Want afzeggers houd je altijd. Hij zegt gelijk: vrijdag 14 december, dat is de datum dat we met de familie mijn ouders altijd herdenken. Maar nu gaan we niet alleen de doden herdenken maar ook het leven samen vieren, zegt hij vol vuur. En mijn verjaardagscadeau is dan het samenzijn. Hij kijkt me glunderend aan. Misschien kun je als cadeau vragen of ze op een verrassende manier aan je willen denken met de Kerst en je verjaardag, opper ik. Heb je toch nog surprises, zelfs tweemaal. Hij schiet vol, bijt op zijn lip, knikt heftig ja met zijn hoofd, en pakt zijn jas. Een man met een missie gaat de deur uit.