Fijn weggaan

Hij kijkt me aan en zucht diep. “Ik weet niet of je me kan helpen hiermee hoor, maar ik dacht ik ga gewoon eens sparren en dan zie ik wel wat het oplevert.” Ik knik hem vrolijk toe en zeg “Ik ben dol op sparren, dus kom maar door. Waar ben je zo te horen flink mee aan te worstelen?”

Over ongeveer drie maanden vertrekt hij zijn huidige werkgever om voor zichzelf te beginnen. Spannend en leuk, en ook echt een bewuste stap van hem. Hij werkt er nu 10 jaar, nog steeds met heel veel plezier, leuke projecten en fijne collega’s ook. Maar het is nu tijd om het roer eens flink om te gooien en te kijken wat de (werk)wereld nog meer voor hem in petto heeft. Hij kan ook rustig beginnen want hij blijft nog even als consultant voor zijn dan oude werkgever werken.

Hij valt even stil en kijkt me aan. Ik zeg “Oh, dat klinkt als een heel avontuur dat op je ligt te wachten. En eentje waar je echt bewust voor gekozen hebt omdat je het hier nu ook goed naar je zin hebt. Gaaf hoor!” Hij vervolgt “Ja, maar daar zit nu de angel. Ik roep nu al weken dat ik dingen goed wil overdragen maar elke keer gaat het niet door. Het is hartstikke druk en dan zeggen ze mij af en dat begrijp ik echt wel. Maar eind mei ben ik gewoon weg. En dan is het te laat. Ik merk dat ik er echt gefrustreerd door raak, me ga irriteren en vooral me thuis afreageer op mijn partner. En mijn hond kruipt al in zijn mand als ik thuiskom tegenwoordig en wil niet graag meer mee op het rondje lopen, want ik ben echt chagrijnig vaak.”

Hij haalt zijn hand door zijn haar en zegt, “ik raak hier zo gefrustreerd van. Weet jij nog iets wat ik kan doen om toch fijn weg te kunnen gaan en dat mijn collega’s goed geïnformeerd zijn? Dat is zo belangrijk voor me.” Ik kijk hem vrolijk aan en zeg: “Ja, vast wel. Twee weten meer dan één.”

Ik vraag hem of hij voor zijn gevoel alles al aan heeft gedaan om de overdracht goed te kunnen doen, zoals afspraken in plannen met degenen die het gaan overnemen, alle informatie die ze nodig hebben klaar heeft staan etc. Dat beaamt hij volmondig. Dan zeg ik: “Weet je wat me zo opviel, je zei ‘eind mei ben ik weg’ en dat klinkt best nog heel ver weg nu. Maar dat is nog maar een paar weken, toch?” Hij is even stil en zegt dan “Ja, en ik neem ook nog vakantie op dus eigenlijk zijn het nog maximaal 9 weken.” “Ah” zeg ik, “maar dat komt heel anders binnen en legt veel meer druk.’

We doen een rollenspel om hem dat ook te laten voelen. Hij is zijn collega’s/het team, ik ben hem in de volgende vergadering. De eerste keer zeg ik dat ik graag wil overdragen en dat ik er nog tot eind mei ben. Hij als collega raakt niet gestrest vertelt hij want ‘eind mei, dat duurt nog even’. De tweede keer zeg ik: “Als je nog dingen wilt weten, boek me vooral in want over uiterlijk 9 weken ben ik echt weg.” En leun dan nonchalant achterover. Hij gaat spontaan rechterop zitten en grijpt naar zijn telefoon. Hij zegt, verrast, “ik wil je eigenlijk gelijk inboeken nu voor de komende weken.” Ik zeg, met een knipoog: “Fijn, het kan nog maar 9 weken, dus maak er goed gebruik van.” Hij kijkt even verbluft en grijnst me dan toe.

We bespreken ook nog wat algemene tools om hem zich minder verantwoordelijk en gestrest te laten voelen in deze tussenperiode en om het opstarten gemakkelijker te maken.

Hij stuurt een paar dagen later een appje: de ‘9 weken’ en het achteroverleunen deden de trick en zijn agenda liep al best vol met overdrachtsboekingen. Hij had er weer zin in en ook de hond wilde weer graag een rondje om. Ik app een ‘applausje’ terug.

Deze column is ook gepubliceerd in iets kortere vorm in de Baarnsche Courant van 1 april 2025.