Vandaag sprak ik tijdens een verjaardag met iemand die me vroeg of ik haar kon helpen iets ‘om te denken’.

Ze vertelt dat ze mijn columns in de krant altijd leest. Deze krant krijgt ze echter via haar ouders omdat een eigen krant te duur voor haar is. Ook haar meubels waren trouwens bijna allemaal tweedehands, vervolgt ze op een bijna verontschuldigende toon. Om het maar niet te hebben over de kleding van de, ineens óók nog eens heel snelgroeiende, twee kinderen.

Haar winterjas ging daarom trouwens nu toch maar het zesde seizoen in. En ook al was de jas niet meer helemaal waterdicht, hij was verder nog prima. “En mijn man vindt de jas mij ook zo leuk staan,” voegt ze verlegen, met een blije lach, toe. “Sommige vriendinnen kopen elk jaar wel een nieuwe jas. Maar ja, die hebben dikke banen en hebben doorgestudeerd en veel meer maandelijks te besteden dan wij. Mijn man en ik werken ook alle twee, maar hij is postbode en ik werk parttime in een winkel. Dan verdien je nou eenmaal niet zo heel veel. En het dagelijkse leven is wel duur. Helemaal de laatste tijd. Heb jij dat ook zo gemerkt bij het boodschappen doen?”, polst ze voorzichtig. Ik beaam dat van harte.

We zijn even stil. Dan vertelt ze dat beiden erg gelukkig zijn in hun baan en dat tot nu toe ze het nooit vervelend had gevonden dat ze goed op moesten letten met geld uitgeven. “Het was ook wel een beetje een sport”, zegt ze met een flauwe glimlach, “om elke maand toch iets over te houden en wat leuks met de kinderen te doen.” Daar keken ze allemaal elke maand naar uit. Maar nu had laatst een vriendin gevraagd of ze ‘die tweedehands zooi zo onderhand niet helemaal zat was’. En nu merkte ze dat ze ineens door die opmerking met hele andere ogen keek naar haar spullen en haar gezin. Ze schaamde zich ineens voor haar huis, de kleding die ze dragen, eigenlijk alles.

Ze merkt dat ze er echt chagrijnig van wordt én verdrietig. Want hun inkomen gaat echt niet stijgen en alles wordt alleen maar duurder. Kon ik haar helpen om het geldgebrek en de tweedehandsjes om te denken? Ze bijt op haar lip.

Ik kijk haar ernstig aan en zeg nonchalant, met mijn duim omhoog: “Je bent in mijn ogen gewoon superduurzaam bezig. Zouden meer moeten doen!” Ze kijkt verrast en moet dan schaterlachen. “Ik ben eigenlijk keigoed bezig. Ik recycle me suf,” bevestigt ze hardop peinzend voor zichzelf, met weer een olijke blik.

Ineens is het probleem geen probleem meer.