Bij het foute (rechten)eind

Ze kijkt me ongemakkelijk aan en wiebelt wat op haar stoel. Ik vraag of ze het fijn vindt als ik eerst even uitleg wie ik ben, wat ik doe en wat ze kan verwachten. Ze knikt verlegen en zegt “Ja, graag.” En dan, heel zachtjes, “ik vind het namelijk best wel eng.” Ik zeg dat ik dat goed kan begrijpen.

Ik vertel kort wie ik ben, hoe een sessie eruitziet en dat ze mij of als coach of als psycholoog kan zien - wat zij het fijnste vindt. “Het is jouw feestje” eindig ik. Daar moet ze om glimlachen, het ijs is gebroken. Ze zegt “Dat klinkt fijn en waar ik ook op hoopte. Ik denk dat ik dan voor coach ga.”

Ze vertelt dat ze net 30 jaar is geworden en rechten heeft gestudeerd. Ze werkt sinds vier jaar bij een advocatenbureau. En de laatste tijd is ze zo aan het twijfelen: wil ik dit nou wel de rest van mijn leven blijven doen? Het is een echte ratrace, ze maakt veel uren in de week. Ze heeft amper vrije tijd. Ze woont samen met haar vriend, die ook 60 uur werkt. In hun vrij tijd doen ze leuke dingen. Als ze tenminste niet te moe zijn.

De twijfel over het werk knaagt steeds meer aan haar, vertelt ze. “Van de gedachte ik moet dit de rest van mijn leven doen (onbewust grijpt ze naar haar keel) raak ik zó gestrest. Ik word letterlijk misselijk van die gedachte. Maar ja, ik heb nou eenmaal rechten gestudeerd, dus het houdt op voor mij.” Ze kijkt me intens verdrietig aan.

Ik zeg, haar warm aankijkend: “Dit is zo herkenbaar en past zo bij jouw levensfase. Op je 30ste heb je je studie afgerond en je eerste werkervaringen opgedaan. En dan ga je je weer bezinnen op de volgende fase: wat wil ik nu? En dat kan heel goed hetzelfde zijn, maar we groeien ook als mens. Dus dan kan je ook wat anders belangrijk of leuker zijn gaan vinden. En: je moet éérst dingen ervaren voordat je echt weet hoe je iets gaat vinden.”

“Maar ik heb nou eenmaal rechten gestudeerd” zegt ze gefrustreerd. “Ah” zeg ik, “met mijn (rechten)studie heb ik vier heel verschillende jobs gehad.” Ik noem ze. “En nu, na een andere master, ben ik heel gelukkig als psychologe. Maar wat ik over vijf jaar wil doen, geen idee nog.” Ik kijk haar glimlachend aan, ze kijkt verbluft terug.

“Echt, dat kan, zo wisselen van baan?” stamelt ze. “Ja, echt, dat is juist leuk vind ik” zeg ik. We zijn even stil. Ze denkt diep na.

“Dit te horen geeft me al zoveel lucht” zegt ze dan. We besluiten samen te gaan ontdekken wat ze graag wil in een baan en hoe ze dat kan aanpakken.

Blij neemt ze afscheid – het avontuur dat leven heet lonkt weer.

Deze column is ook op 20 februari verschenen in de Baarnsche Courant.