Prins Grote Egoist

Ze komt heel snel binnen. Het lijf strakgespannen, met boos flitsende ogen en een messcherpe mond die ze gebruikt om slechts venijnig te zeggen: Ik ben er helemaal klaar mee! Wat een grote egoïst ook, dat ik daar mee getrouwd ben! En ze ploft neer in de stoel met een blik van: en nu jij weer. Ik zeg op dezelfde toon terug: Wat een enorme egoïst is het ook! Wat heeft hij gedaan? Vertel. Ze knikt me toe, de band is gesmeed, en nu kan ze haar gal spuien.

En dat doet ze met verve: die grote egoïst doet alleen maar wat hij wil. Hij zet nooit, maar dan ook nooit, de grijze bak bijvoorbeeld buiten. Of de oranje, of hoeveel bakken waren er ondertussen wel niet, riep ze uit, terwijl ze me met een blik van je-weet-wel-waar-ik-over-heb aankeek. Ik weet precies wat ze bedoelt, en sla dan ook, net zo geïrriteerd mijn ogen ter hemel als bevestiging.

En met de kinderen helpt hij ook nooit, gaat ze verder. Ze was klaar met alleen langs de zijkanten te moeten juichen bij voetbal, hockey en god-weet-hoeveel-meer-hobby’s ze nog gaan krijgen. En dan had ze het nog niet over schoonmaken, koken en boodschappen doen gehad. Zij werkte ook, he?! Zij wilde ook wel met een biertje op de bank na het eten alleen maar zappend voor de tv hangen. Maar ja, de kinderen moesten naar bed of naar sport etc. Als dat zo doorging trok ze het niet meer. En voordat zij “óók al ging scheiden” had een vriendin gezegd dat ze misschien eens met iemand moest praten. Nou, hier was ze dan. Wat vond ik er nou van?

Wat een enorme egoïst ook, zeg ik, dat hij je nergens, maar dan ook nergens mee helpt. Ze is even stil. Nou, zegt ze, gelijk beginnend hem te verdedigen, hij doet wel iets hoor. Oh ja, zeg ik lichtelijk smalend. Wat dan? Nou, zegt ze, hij heeft voor Tim de gamekamer gemaakt. En voor Isa een speelhut. Daar is hij weekenden mee in de weer geweest. En ik heb een bloedhekel aan pannenkoeken bakken. Dus dat doet hij op zaterdag. Ze kijkt me triomfantelijk aan. Nu jij weer, zegt haar blik. Ik haal nonchalant mijn schouders op en vraag uitdagend: Is dat alles?!

De handschoen wordt met vuur opgenomen en ze gaat helemaal los: alles wat hij allemaal goed doet wordt breed uitgemeten. Hij neemt vaak een bloemetje mee. Hij masseert haar voeten als hij ziet dat ze moe is. Hij doet nooit moeilijk als ze iets nieuws koopt. Of met vriendinnen weg wil….. Zoals een leeuwin haar welpjes beschermt, zo verdedigt ze haar man. Langzaam maakt de felle overtuigde blik plaats voor onzekerheid.

Ik kijk haar met opgetrokken, vragende wenkbrauwen aan en zeg: De grote egoïst lijkt nu wel de Prins-op-het-Witte-Paard. Ze lacht, lichtelijk gegeneerd. Ben ik aan het zeiken, vraagt ze, ineens totaal onzeker. Nee, je zeikt helemaal niet, zeg ik. Door je echter vooral op wat er niet is te focussen, zag je de mooie dingen die er óók zijn niet meer zo scherp. En dat vertekent. Hoe krijg ik de goede dingen dan weer scherper in beeld, vraagt ze. Ah, zeg ik, daar zijn goede oefeningen voor ontwikkeld. We proberen een aantal uit.

Doe je de groetjes aan Prins Grote Egoïst, zeg ik met een knipoog als we afscheid nemen. Proestend loopt ze vrolijk zwaaiend weg. Kijk, dat provocatief coachen, dat is wel een beetje mijn ding.