Hij is begin 40 en kijkt me vrolijk aan. Ik kijk vrolijk terug. Door dit te spiegelen hebben we gelijk contact. “Wat brengt je bij me” vraag ik belangstellend. Hij kijkt gelijk wat minder vrolijk, zucht eens diep en zegt: “Ik zit in een nare vechtscheiding.”

Het is stil. Dan steekt hij van wal: zijn vrouw ging vreemd met een collega op haar werk en hij vond dat ‘niet okay’. Hij gelooft niet in dat ‘polyamoureuse gedoe van nu’. Zijn vrouw had gezegd dat hij niet zo moeilijk moest doen – iedereen deed dat wel een keer. Ze was de we-zijn-al-18-jaar-samen-seks spuugzat. En dat hij óók een vriendin erbij mocht, misschien leerde hij wel wat nieuws waar ze allebei wat aan hadden.

Nou, dat wilde hij dus niet – hij wilde scheiden. Dit nieuwe gedrag van zijn vrouw stond haaks op alles wat hij wilde en waardevol vond in een relatie. Hij had dus toen zij naar haar werk was haar boeltje gepakt en de koffers in de garage gezet en de sloten vervangen. Wat hem betreft was het over en uit, woonden de kinderen om de week bij hem en regelden de advocaten alle verdere rompslomp. Uiteraard had hij dit haar geappt, tezamen met een link naar tijdelijke woonopties waar ook de hond welkom was. Hij kijkt me vergenoegd aan.

Ik zeg, ietwat verbouwereerd, “Lekker voortvarend van je”. Hij knikt blij. En dat had zijn vrouw totaal niet verwacht, ging hij verder. Jammer dan, eigen schuld dikke bult enzo. Hij ging daarom ook echt bij de scheiding voor zijn eigen belang, en dat van zijn kinderen uiteraard. Zijn vrouw is pislink geworden door de kofferstunt en gunt hem het licht in zijn ogen niet meer. En bij elk voorstel gaan zij en haar advocaat dwarsliggen. En daar is hij nu echt ziedend over, dat onnodige traineren. Hij kan zo niet verder met zijn leven voor zijn gevoel. Het schaadt ook de kinderen, dat ze dat nou niet ziet?!

“Wat een nare situatie zit je in” zeg ik meelevend. “Wat wil je graag bereiken bij mij?” Hij denkt even na en zegt dan: “Ik ben eigenlijk de hele dag door boos en ik ben geen leuke vader meer merk ik. Er hoeft maar dit te gebeuren en ik zit op de kast.”

Ik pols daarom: “Zou je iets hebben aan een Boosheidskwartiertje? Je plant dan een kwartier per dag hiervoor in en dan mag je ook alles opschrijven waar je boos over bent. En dan meteen erachter wat je kunt doen om er anders mee om te gaan of los te kunnen laten. En dan ga je weer doen wat je eigenlijk wil doen. Morgen mag je weer 15 minuten boos zijn.”

Hij kijkt me aan en zegt: “Werkt dat denk je?” Ik haal mijn schouders op en zeg: “Ja, normaal is het een piekerkwartiertje, maar een boosheidskwartiertje kan natuurlijk ook?” En dan zeg ik, met een knipoog: “En als je dat te weinig vindt, mag het ook 20 minuten zijn.”

Een week later hoor ik dat 10 minuten nu genoeg zijn – het waren elke keer dezelfde dingen en waar hij weinig aan kon doen.

We gaan daarom snel aan de gang met dingen loslaten waar we geen controle op hebben.

Deze column is in wat verkorte vorm ook gepubliceerd in de Baarnsche Courant van 10 juli 2023.