Niet gestoord

Hij kijkt me opstandig aan. Ik kijk nieuwsgierig en open terug. Ik zeg neutraal “Fijn dat je er bent. Waar wil je met me over sparren?”

Hij aarzelt even en zegt dan, met een enorme frustratie in zijn stem: “Mijn vader heeft een hartinfarct gehad, is gedotterd en nu moet ik dus ineens voor die man zorgen. Hij heeft me mijn hele leven alleen maar af zitten zeiken, 86 jaar lang. En nou moet ik er ineens 24 uur per dag voor hem zijn. Ik dank je de koekoek! Maar ja, de sociale druk van familie, die is groot. Ik ben enig kind dus iedereen vindt dat ik nu alles moet doen. Ik ben nu al tig keer met hem naar het ziekenhuis geweest, hij belt me voor elke kleinigheid op… Ik werk 40 uur, dit kan ik er echt niet bijhebben!” Hij kijkt naar zijn schoenen op de grond, met gebogen rug en samengeknepen handen.

“Dat moet nu heel zwaar voor je zijn” zeg ik meelevend. “Ja”, zucht hij “en het ergste is dat ik van die vreselijke gedachten heb, dan schaam ik me zo. Ik ben echt niet normaal!” Zijn schouders gaan nog meer naar de grond.

Ik vraag “Wat voor gedachten zijn dat dan waar je je zo voor schaamt?” Hij is stil en zegt dan, zachter “Nou, dat ik dus echt niet voor hem een mantelzorger ga worden of zo. Hij heeft overal kritiek op, ben ik een uur geweest dan belt hij op dat het te kort was of dat ik nog iets moet doen.”

“Ik heb niets met mijn vader. Ik heb zelfs een grote hekel aan hem. Hij was altijd chagrijnig, werkte alles tegen wat ik deed. Ik was echt een moederskindje, we waren twee handen op een buik. Toen mijn moeder terminaal was, vond ik het fijn om er voor haar te kunnen zijn. Maar mijn vader, ik moet bijna spugen als ik weer mee moet naar het ziekenhuis, zo erg zie ik er tegenop. En het erge is, tegen anderen is hij heel leuk en aardig. Dus niemand begrijpt me. Maar ik trek dit niet lang meer.” Hij kijkt me wanhopig aan.

Ik zeg: “Dit is zo herkenbaar, schaam je alsjeblieft niet voor die gedachten en gevoelens! Met sommige mensen hebben we gewoon geen klik. Ook met je ouder(s) kun je niets hebben. Dat mag, kan en gebeurt. En als je dan ineens van alles moet gaan doen voor die persoon, dan horen die negatieve emoties en gevoelens erbij. Dat is heel menselijk- niets om je voor te schamen!”

Hij kijkt me aan en zegt “Ik ben geen slecht mens vind je?” “Nee” zeg ik warm terug, “je bent een heel gewoon mens die nu een lastige periode doormaakt, met hele normale gedachten en gevoelens.”

Hij kijkt me opgelucht aan en zegt dan zachtjes “God, wat fijn om te horen dat ik niet gestoord ben! Dat had ik net even nodig.” 

Deze column is ook op dinsdag 27 augustus gepubliceerd in de Baarnsche Courant.