De blinde vlek

Ik krijg een appje van een coachee die anders met stress om wil leren gaan. Hij is duidelijk geïrriteerd.

De laatste paar dagen waren er verschillende dingen fout gelopen via de mail en die hem echt op de kast hadden gejaagd. Eén situatie was te stom voor woorden geweest. Kreeg hij de schuld van iets terwijl deze situatie nu precies was waar hij ze al van het begin voor gewaarschuwd had. Maar ze hadden niet willen luisteren, en kijk eens wat er gebeurd is? Ja hoor, nu zitten ze op de blaren en moet hij het weer oplossen. Dat begrijpt hij nu echt niet, hij gaat het wel oplossen natuurlijk maar eigenlijk vindt hij het onzin en niet zijn probleem. Maar goed, het is een klant en de ‘klant is koning’ dus hij fikst het wel weer. Maar voor hem hoeft het op deze manier eigenlijk niet.

Hij wordt zo gestrest van de mailtjes over en weer dat hij slecht slaapt en het gezeur maalt de hele tijd door zijn hoofd. Zelfs uitwaaien op het strand bood geen soelaas. Hij is dus enorm in de piekerput beland deze week. Of hij me een paar ‘probleem mailtjes” mocht sturen om te bespreken. Ik app terug “Prima”.

Binnen een paar minuten heb ik de e-mails ontvangen. Nieuwsgierig open ik ze. Ik lees ze door en app terug: “Mooi oefenmateriaal.”

Als we elkaar zien legt hij me eerst uit wat er speelde. Hij vraagt dan nieuwsgierig wat ik ervan vond. Ik zeg “Heel eerlijk gezegd verbaast het me niets dat je stress had hiervan. Ik kreeg al stress van het lezen, mijn buik kromp soms samen! Geen wonder dat je er last van had.” We zijn even stil en hij is duidelijk verrast.

Ik zeg voorzichtig “Ik weet niet precies wat er allemaal speelt natuurlijk, maar wat me wel opvalt is dat je gelijk zonder poespas en aanhef jouw visie geeft. En dat komt best heftig binnen bij mij als ontvanger op die manier. Ik ben eigenlijk gewend dat mailtjes altijd beginnen met ‘Beste …, hoe gaat het? Ik heb net je opmerkingen gezien en vervelend dat ….’ In plaats van à la ‘Ik heb je hier al voor gewaarschuwd maar je wilde niet luisteren en dit was dus te verwachten.’ Dan dwing je iemand gelijk in de verdediging – wat ik ook las uit het mailtje terug en waar denk ik jouw klant terecht het netjes voor haar medewerkster met het probleem opnam. Zou ik ook doen.”

“Ja maar”, sputtert hij tegen “je kent niet het hele verhaal.” Na de extra uitleg zeg ik alleen maar “Ik begrijp het, maar ik begrijp de reacties van de anderen ook. En als je de angel eruit wilt halen, kun je alleen zelf iets veranderen door hoe je hierover communiceert.”

Hij laat dit even bezinken en zegt “Ik ben eigenlijk een hele sociale jongen dus dit verrast me. Maar ik ga nog eens naar de mailtjes kijken.” Ik weet dat als hij dat zegt, hij dit ook echt kritisch gaat doen. Ik geef nog mee “Zo ken ik jou ook, vandaar dat ik ook verrast was. Kijk er vooral met een open en nieuwsgierige blik naar, alsof ik jou vraag om eens naar deze mailtjes van mij te kijken. En wat het dan met je doet.”

Als we elkaar weer zien zegt hij: “Ik heb de e-mails nog eens goed bekeken en ben begonnen met nu elke keer inderdaad te beginnen met ‘Beste X’, en vervolgens nog wat gezellig sociaals zoals ‘Heb je een leuk weekend gehad’ of zo (hij rolt grappig met zijn ogen)… en het roer is 180 graden omgedraaid.”

Hij kijkt me happy aan vind ik, maar ik check liever even: “Uhm, 180 graden positief of negatief?” “Nee, positief natuurlijk”, zegt hij vergenoegd. “Iedereen is enthousiast en we gaan weer helemaal voor het project. De hele sfeer is veranderd, zo fijn nu!” “Top” zeg ik, “dat je dit meteen hebt opgepakt en dat dit zo’n positieve impact heeft op iedereen. Mooi!”

We hebben allemaal blinde vlekken en doen daarom iets wat eigenlijk helemaal niet zo bij ons past of erin is geslopen, vaak tegen beter weten in.

Soms moet iemand je daar gewoon weer even op attenderen en lost het probleem zich als vanzelf op – want eigenlijk was er geen probleem.

Herkenbaar?

Deze column is ook geplaatst in de Sectie Welzijn Baarnsche Courant van vrijdag 28 mei 2021.