Instante vriendschap

We ontmoeten elkaar op een Grieks excursie bootje. Mary is Engels, midden vijftig en echt “bubbly” zoals de Engelsen dat noemen: extravert, open en leuk om mee te praten. Tijdens de dagtrip, waar snorkelen op alleen per boot toegankelijke strandjes centraal stond, trekken we de hele tijd met elkaar op. Vanaf het begin klikte het, ook tussen de mannen. Haar man, Steve, was Schots en daarom waren ze in Schotland gaan wonen. Hij moest als technisch expert de hele wereld over voor zijn baan. Het zou me echter niets verbazen als hij spion was en geheime operaties deed. Zo’n stoer en toch onopvallend type was het wel. Misschien dat ik dat ook wel denk omdat ze vertelden over een vriend die in het echt geheim agent was geweest en nu op het platteland met een nieuwe identiteit van zijn pensioen genoot. En over iemand anders die undercover werkte in New York voor de Britse regering. Hoeveel geheim agenten heb jij in je kennissenkring? Het zouden naar mijn mening zo maar collega’s kunnen zijn geweest.

Mary is duidelijk geen geheim agent. Hoewel, de minst opvallende mensen zijn juist weer heel geschikt denk ik achterdochtig. Ze werkt als manager van een hospice. De hospice, waar ze terminalen verplegen maar ook mensen ”gewoon” dagbehandeld worden, wordt betaald uit 30 winkeltjes die bemand worden door vrijwilligers. Denk aan boekenwinkeltjes, winkeltjes waar handgebreide truien worden verkocht etc. Ik vond het een briljant concept. Ze zegt dat de winters erg lang zijn in het noorden. En er niet veel te doen is. En ze wilde meer met de expertise van de vrijwilligsters doen. Ik kan het niet laten: ik introduceer omdenken, ofwel in het Engels flip-thinking, bij haar. Ze haakt meteen aan en krijgt ideeën om nieuwe activiteiten aan te gaan boren. We sparren over wat wel en niet haalbaar zou zijn. Enthousiast nemen we na de snorkeldag afscheid van elkaar.

Bij toeval (?) ontmoeten we elkaar weer de volgende dag op de slowboat. Niet naar China, maar naar Milos en Sifnos, twee andere Griekse eilandjes. Uiteindelijk gaat deze boot naar Athene. De veerboten zijn eigenlijk stoptreinen tussen alle eilanden. We gaan bij elkaar zitten. In de verdere drie uur op de boot gaan we van oppervlakkig naar diep. Van de leuke vakantie (eindelijk alleen met zijn 2-en zonder hun twee zonen erbij) tot aan dingen die je eigenlijk alleen je beste vrienden vertelt.

Zo kreeg haar man de “gewoonte” toen hij net 60 geworden was om af en toe buiten bewustzijn te raken. Probleempje daarbij was dat zijn hart ook stopte, vertelde hij. Niet fijn dus. Hij vertelde dat hij soms ineens zijn ogen opendeed op een vliegveld, omringd door medische staf. Ze dachten eerst aan een hersentumor maar het bleken epileptische insulten te zijn. Medicijnen en een pacemaker brachten uitkomst. Hij vertelde dat het blijkbaar bij 1 op de 100 voorkomt. Mijn man en ik kijken elkaar verbaasd aan. Nooit van gehoord. Maar het is waarschijnlijk net zoiets als mijn ”zwarte vinger” (zie mijn blog met deze titel). Je wilt het liever niet weten, al die oude zeikkwaaltjes die je zomaar krijgt als je ouder wordt.

Ik kijk naar haar en zeg: Dat moet heel rot zijn geweest, die onzekerheid over wat er nou aan de hand is. Ze knikt en zegt dat de ongerustheid er hard had ingehakt: Wanneer gebeurt het weer en wat is er aan de hand? Maar alles is nu weer goed zegt hij gelijk. De mannen knikken elkaar toe en gaan weer door over duiken. Typisch mannen. Zij en ik kijken elkaar aan en ik weet dat zij weet dat ik me realiseer hoe moeilijk die weken zijn geweest voor haar.

We lopen samen naar de achterkant van de boot, waar de golven tegen de boot slaan in een warm zonnetje. Ze kijkt me aan en begint te praten. Van de depressiviteit van hun zoon toen hij 16 was. Ze kwam erachter doordat hij op een morgen een briefje op de keukentafel had achtergelaten waarin hij vertelde hoe hij zich voelde. Ze was panisch geweest dat ze hem ’s middags dood zou thuis vinden. En hoe ze gelijk aan een psychiatrisch verpleegkundige die als vrijwilligster voor haar werkte om advies had gevraagd. Als hij wilde mocht hij bij die kennis langskomen. Godzijdank had hij dat gewild en na een aantal sessies was hij er bovenop gekomen. En nog steeds gaat het goed. Hij is er sterker door geworden. Ze vertelt trots, en terecht, dat hij zijn middelbare school had benaderd om over depressieve gevoelens bij tieners te praten. Om anderen te kunnen helpen die daar ook mee worstelen. Het is zo’n taboe, dat wilde hij helpen doorbreken. Het praatje op school was een succes geweest: hij was nog maar net van school dus de meesten kenden hem nog. En voor een aantal was het een openbaring geweest, dat anderen er ook last van hadden en ze echt niet de enigen waren. En te horen dat er manieren zijn om eruit te komen.

Ik word er stil van. Hoe gaaf dat haar zoon dit zo heeft aangepakt. Wat een moed om zijn ervaringen zo open te delen. Heel knap dat hij er zulke positieve dingen mee doet. Ik zeg gemeend dat ze een geweldige zoon heeft voortgebracht. Ze lacht trots. Helaas is het zo dat veel tieners depressieve gevoelens kunnen hebben. Dit wordt vaak onderschat. Als ouder kun je ze alleen maar proberen te helpen en ondersteunen door open met elkaar te praten. En te hopen dat je ze niet gelijk irriteert.

De mannen wenken. De boot legt al aan bij Milos. Daar gaan zij eraf. Wij gaan naar een eilandje dat nog een uur verder ligt. We nemen afscheid en het voelt alsof ik afscheid neem van een hartsvriendin. We wisselen e-mails uit, omhelzen elkaar en beloven plechtig contact te houden.

Soms ontmoet je mensen die iets in je ziel doen resoneren. En waarmee je gelijk vertrouwd bent. Bijna net zoals met je beste vriend(in) die je al vanaf je jeugd kent. Die mensen en ontmoetingen zijn zeldzaam en moet je koesteren. Dit was zo’n ontmoeting.