Thuiswerken kent zijn vreugdes maar ook zijn irritaties. En bloopers.

Mijn meest gênante Corona blooper ging als volgt. Ik heb nu vanwege de tijdelijk gestopte schoolopleidingen beide zonen weer thuis. Dat is weer even wennen want ze zijn vanaf hun 17de en 18de eigenlijk al uit huis.

Ik geniet van deze bijzondere weken met elkaar. Ik maak voor de lunch graag gezonde wraps van rijstpapier met vlees/vis en veel groenten erin. Dat rijstpapier is doorzichtig. Mijn man heeft ze daarom “condooms” gedoopt, tot grote hilariteit alom. De naam is blijven hangen.

Ik ga lunch maken en wil weten wie er allemaal ook mee willen lunchen met mij of misschien liever zelf iets wil maken. Dus ik loop de kamer van mijn zoon binnen terwijl ik vrolijk redelijk hard roep (en normaal praat ik altijd zo zachtjes…): “Hoeveel condooms wil jij hebben, lieffie?” Hij, en met hem vele gezichten op zijn pc inclusief het uitvergrote hoofd van de directeur van de opleiding die een betoog hield zie ik, kijken mij aan. Het is even stil, dan praat de directeur door. Ik fluister nog “sorry hoor” terwijl ik me haastig terugtrek, en de slappe lach voel opkomen.

Ik zie nog net dat mijn zoon met zijn handen voor zijn gezicht nee zit te schudden met zijn hoofd, de ellebogen op zijn bureau. Hij is duidelijk in denial.

Hij komt een half uur later naar beneden, ziet mij en zijn vader aan de keukentafel zitten en schudt alleen weer zijn hoofd. Hij zucht dan eens diep. Verder zegt hij niets.

Mijn man en ik grijnzen naar elkaar alsof ik een Pietje Bell streek heb uitgehaald.