e gaat onrustig en gejaagd zitten op het bankje.

De cappuccino-to-go drinkt ze in drie slokken op en ‘lepelt’ dan met haar vinger het overblijvende schuim richting haar mond, terwijl ze onder haar wimpers door checkt of ik dat gek vind. Ze wordt wat rustiger als ze ziet dat ik exact hetzelfde doe.

“Ik wil zo graag dingen veranderen in mijn leven” zegt ze dan, “maar ik weet niet hoe en wat precies.” Ze is weer stil en kijkt naar beneden.

“Twijfel je over echt álles, of zijn er ook dingen die je wel prima vindt en juist niet zou willen veranderen?’ pols ik. Ze zwaait met haar voeten en zegt dan na een stilte, heel kwetsbaar: “Echt alles eigenlijk.” Ik ben stil met haar, echt alles is heel wat. Wat een verdriet en onvrede schuilt achter slechts één zin.

De bekentenis weegt ook zwaar bij haar, haar schouders gaan hangen en de voeten zwaaien niet meer. “Dit is de eerste keer dat ik het zo hardop heb gezegd, dat ik echt van alles baal. Dus ook van mijn man, of (met een schuine grijns naar mij) misschien wel juist van mijn man, mijn kinderen, de hond, mijn werk, mijn vrienden…. Ik zou het liefst alles achter me willen laten en weggaan” zegt ze dan, bijna in tranen.

“Dat moet ongelofelijk rot voor je voelen” zeg ik meelevend. Een traan glipt stiekem weg over haar wang.

“Ik sleur me door elke dag” komt het zachtjes uit haar mond. “Wat vind je het moeilijkste of lastigste, waardoor loop je leeg – want zo voelt het voor je, toch?” check ik. Ze knikt, peinst even en zegt dan: “Ik krijg van iedereen de hele dag bakken kritiek over me heen voor mijn gevoel. Zowel mijn man als de twee jongste kinderen zijn door Covid bijna iedere dag thuis. Mijn man vindt ineens dat het huishouden een puinhoop is, dat we een hoop eten weggooien omdat ik niet goed inkoop… Ik doe niets goed meer. En de kinderen gaan daar lekker in mee.” Ze kijkt me gefrustreerd aan.

Ik knik haar toe, rol met mijn ogen en zeg “Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Iedereen loopt nu een beetje op zijn tenen vanwege het thuiszitten. En jij ook natuurlijk.” Ze lacht wat opgelucht naar me en vraagt nieuwsgierig: “Heb jij dat ook dan thuis? Hoe pak jij dat aan?”

Ik haal mijn schouders op en zeg dan met een grijns: “Een snerende opmerking over het eten, dat ‘veels te gezond’ was volgens een zoon en daardoor ‘niet te vreten’ (we kijken elkaar veelbetekenend aan) viel helemaal fout bij mij. Toen schoot ik enorm uit mijn slof en ging tekeer dat iedereen die kritiek heeft voortaan lekker zelf boodschappen mocht doen en koken. En anders moest iedereen echt vooral hun grote mond houden. Dat werkte goed: de heren zijn nu poeslief. Echt heel prettig leven zo, had ik eerder moeten doen,” zeg ik vergenoegd.

Ze ziet het helemaal voor zich en we lepelen alle twee giebelend ons restje schuim op.

“Zal ik dat vanavond doen?” vraagt ze dan. “Als je wilt proberen hoe dat uitwerkt voor jou, kun je het zeker eens proberen als een geschikt moment voorbijkomt. Je kan ook gewoon aankaarten dat je vindt dat iedereen heel negatief doet naar jou toe. Zeg vooral dat al die kritiek heel hard bij je binnenkomt en je niet als verbale boksbal gebruikt wil worden. Wedden dat ze het zich niet eens realiseren dat ze zo negatief tegen je doen? Er is niets mis met duidelijk je grenzen aangeven.”

“Maar ze beginnen dan gelijk met “ja maar jij…” en dan volgt een hele lading van wat ik fout doe,” antwoordt ze lichtelijk wanhopig.

We gaan om dit tegen te gaan aan de gang met de ‘vier paardrijders’ van Gottman, waarbij je leert je irritaties zo te verwoorden dat ze niet stranden door kritiek, minachting, verdediging of terugtrekken/doodzwijgen. Want dat zijn vier doodbloeders voor relaties.

Twee dagen erna krijg ik een appje. Ze was “toch gewoon maar even ontploft”. Het resultaat was verbluffend – iedereen is weer in zijn hok en (voorlopig) niet meer aan het zeuren schat ze in. Ze voelt zich gelijk weer een stuk beter.

Of we volgende week aan de gang kunnen met werk?

Ik app een opgestoken duimpje terug.

Deze column is ook verschenen in De Baarnsche Courant van vrijdag 2 april 2021.